به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
وَ تَاللّهِ لَوْ تَكافُّوا عَنْ زِمامٍ نَبَذَهُ اِلَيْهِ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى‌اللَّهُ‌عَلَیهِ‌وَآلِهِ لاعْتَلَقَهُ
به خدا قسم اگر زمام و افساری را که پیغمبر به او داده بود را رها می‌کردند، علی عَلَیهِ‌السَّلَامُ با آن _منظور خلافت است_ انس می‌گرفت.
وَ لَسارَبِهِمْ سَيْراً سُجُحاً لايَكْلِمُ خِشاشُهُ وَ لا يَكِلُّ سائِرُهُ وَ لايُتَعْتَعُ راكِبُهُ
و مردم را به وسیله‌ی این حکومت به نرمی راه می‌برد و بینی خلافت هرگز زخم نمی‌شد و راهیان خود را خسته نمی‌کرد و سوار آن را به اضطراب نمی‌برد و راکب این زمام خلافت هرگز به اضطراب نمی‌رسید
وَ لاَوْرَدَهُمْ مَنْهَلاً نَمِيراً رَوِيّاً صافِياً فَضْفاضاً تَطْفَحُ ضِفَّتاهُ وَ لايَتَرَنَّقُ جانِباهُ
و آن‌ها را به آب‌های سودمند وارد می‌کرد. که از دو طرف این آب‌راه، آب می‌ریخت _وقتی یک جوی پُر از آب شود، از دو طرف آن آب می‌ریزد_ اما دو طرف این جوی هرگز از آب خسته نمی‌شدند.
وَ لاَصْدَرَهُمْ بِطاناً قَدْ تَخَيَّرَ لَهُمُ الرِّىَّ، غَيْرَ مُتَحَلٍّ مِنْهُ بِطائِلٍ اِلاّ بِغِمْرِ النّاهِلِ
در حالتی که سیرابی را برای‌شان بَرمی‌گزیند، ولی خودش از آن تنها به قدر ناچیزی سود می‌برد و فقط به اندازه‌ی سیری و نه بیشتر، از آن بهره می‌برد.
وَ رَدْعَةِ سَوْرَةِ السّاغِبِ؛ وَ لَفُتِحَتْ عَلَيْهِمْ {بَرَكاتٌ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ[1]}
اگر این کار را می‌کردند، برکات آسمان و زمین برای آن‌ها باز می‌شد
وَ لكِنَّهُمْ بَغَوْا فَسَيَأْخُذُهُمُ اللّهُ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ
ولی همه‌ی آن‌ها به من ظلم کردند و بزودی خداوند متعال آن‌ها را به سزای اعمال‌شان خواهد رسانید. سپس آیه شریفه قرآن را تلاوت کردند:
{وَ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْ هؤُلاءِ سَيُصِيبُهُمْ سَيِّئاتُ ما كَسَبُوا وَ ما هُمْ بِمُعْجِزِينَ[2]}
آن‌هایی که ظالم بودند، به زودی بَدی‌های کارهای خود را خواهند دید و آن‌ها نمی‌توانند برای خداوند عاجز کننده باشند.
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمین
[2] الزمر (39) آیه 51
|