به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز

وَ صِلَةَ الاَرْحامِ مَنْسَأَةً فِى الْعُمْرِ وَ مَنْماةً لِلْعَدَدِ

خداوند صله‌‌ی ارحام را واجب کرده است. ارحام جمع رَحِم است، رَحِم یعنی شکم زن که بچه را نگاه می‌دارد. جالب است که رَحِم می‌گویند چون لغت رحم، رحمت و مرحمت به معنای انعطاف‌پذیر است و چون رَحِم زن به لحاظ فیزیکی انعطاف دارد یعنی قبل از بارداری، معمولی است و بعد بزرگ می‌شود.
کسانی که با هم به یک نسل می‌رسند را می‌گویند: ارحام؛ که یعنی به یک شکم و زایش ختم می‌شوند. صله‌ی ارحام یعنی رسیدگی به فامیل‌های نزدیک؛ صله از وصل می‌آید یعنی دیدار کردن. ارحام درجه‌ی اول،دوم و ... دارد و جزو چیزهایی است که در دین بسیار سفارش شده است که حضر زهرا سلام‌الله‌علیها فرموده‌اند: وَ صِلَةَ الاَرْحامِ مَنْسَأَةً فِى الْعُمْرِ وَ مَنْماةً لِلْعَدَدِ

خداوند صله‌ی ارحام را محل فراموشی سال‌های عمر قرار داده است یعنی جزو سال‌های عمر انسان حساب نمی‌شود. خداوند این‌طور فرموده است که عمر شما را، فرشتگان می‌شمارند و وقتی که صله‌ ارحام می‌کنید، فرشتگان‌ فراموش می‌کنند و آن روز را نمی‌نویسند و لذا عمر دراز می‌شود. مَنْسَأَةًاز نسیان می‌آید. در فارسی هم می‌گوییم فلان کار جزو عمر حساب نمی‌شود.
وَ مَنْماةً لِلْعَدَدِ
محل رشد و عِدّهانسان است. یعنی انسان اگر صله‌ی ارحام کند، عددش زیاد می‌‍‍شود! یعنی فامیل‌ها جزو وجود انسان می‌شوند. مَنْماةًاسم مکان و زمان از نمو است و واژه‌ی مَنْسَأَةًاسم زمان و مکان از نسیان است. پس خداوند صله رحم را محل فراموشی انسان و محل پیشرفت و نمو عدد انسان قرار داده است.


وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ