به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
وَ حَرَّمَ اللّهُ الشِّرْكَ اِخْلاصاً لَهُ بِالرُّبُوبِیةِ
این عبارت، آخرین جمله در بیان اسرار احکام است.
وَ حَرَّمَ اللّهُ الشِّرْكَ اِخْلاصاً لَهُ بِالرُّبُوبِیةِ
و خدا شرک را برای اخلاص برای خدا، حرام کرده است. بِالرُّبُوبِیةِ یعنی ربوبیّت را ما برای خدا خالص کنیم. جالب است! این‌جا دیگر عطفِ به فَرَضَ اللّهُ هم نیست. خودش یک جمله‌ی مستقل است. عطفِ به کلِّ فرض الله است، آن‌جا که حضرت فرمودند:
فَفَرَضَ اللّهُ الاْءِیمانَ
ضد ایمان چیست؟ شرک، بعد حضرت این طرف آن را نیز فرموده‌اند:
وَ حَرَّمَ اللّهُ الشِّرْكَ
پس خداوند ایمان را واجب کرده و شرک را حرام کرده است. به نظر من یکی از جالب‌ترین جاهای خطبه‌ی فدک این قسمت است که حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها در بیان این بیست‌وپنج با ایمان شروع کرده‌اند:
تَطْهِیراً لَكُمْ مِنَ الشِّرْكِ
و با حرمتِ شرک پایان داده‌اند:
وَ حَرَّمَ اللّهُ الشِّرْكَ اِخْلاصاً لَهُ بِالرُّبُوبِیةِ
یعنی خداوند ایمان را برای پاک کردن شما از شرک واجب کرده است و خداوند حرام کرده است شرک را برای پاک کردن شما از غیرِ اخلاص؛ لذا حضرت می‌فرماید:
وَ حَرَّمَ اللّهُ الشِّرْكَ اِخْلاصاً لَهُ بِالرُّبُوبِیةِ
بنابراین خداوند شرک را حرام کرده است برای این‌که ما خالص کنیم برای خداوند، ربوبیّت را، یعنی بگوییم:
أَشـْهـَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحـْدَهُ لَا شـَرِیـكَ لَهُ
یا بگوییم:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ * الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ (1)
که تمام حمدها مخصوص خدای رب العالمین است. اخلاص، ربوبیت است یعنی تمام حمدها وقتی مخصوصِ الله، مخصوص ربّ بود یعنی ربوبیّت خداوند شریک ندارد. ما باید در مقابل ربوبیّت حمدِ خدا نماییم و چون تمام حمدها مخصوصِ الله و ربّ است، پس خالص کرده‌ایم ربوبیّت را برای خداوند.
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ
منابع
1) الفاتحة (1)
|