«ثُمَّ عَلِیٌّ مِن بَعدی. ثُمَّ وُلدی مِن صُلبِهِ أئِمَّةُ الهُدی، یَهْدونَ إلَی الْحَقِّ ﴿ وَ بِهِ یَعْدِلونَ ﴾(1) »

«پس از من علی است و آنگاه فرزندانم از نسل او، پیشوایان هدایت اند که به‌درستی و راستی راه می برند ( و به حق دادگری می کنند ).»
«أئِمَّةُ الهُدی» لقب فرزندان پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله است که از صلب علی علیه‌السّلام و از نسل حضرت زهرا سلام‌الله علیها هستند.
«أئِمَّةُ الهُدی» چون «ال» ندارد، صفت موصوف نیست، بلکه مضاف و مضافٌ علیه است. یعنی این بزرگواران امام برای هدایت هستند. درست است که امامان علیهم السلام هدایت‌کننده هستند و سرتاپا هدایت‌اند، ولی «أئِمَّةُ الهُدی» به دلیل ادبیاتی که حضرت در این‌جا به کاربردند، به معنای امامانِ هدایت است؛ یعنی ائمّه علیهم السلام کسانی هستند که حرکت می‌کنند و هدایت به دنبال ایشان حرکت می‌کند.
همان‌طوری که این بزرگواران حرکت می‌کنند، حق و علم به دنبال ایشان حرکت می‌کند؛ لذا امام زمان علیه السلام هم عالِم و هم علم هستند.
امیرالمؤمنین علیه‌السّلام، هم بر حق هستند و هم با حق هستند، هم پیشوای حق هستند و هم مدار حق هستند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه

منابع:

1) الأعراف (7): 159.