« وَلا أمْرَ بِمَعْروفٍ وَلا نَهْیَ عَنْ مُنْكَرٍ إلَّا مَعَ إمامٍ مَعْصومٍ . »

« هیچ امربه‌معروف و نهی از منکری جز با امام معصوم تحقق و کمال نمی‌یابد.»
در این جمله، دو معنا احتمال دارد:
1- یکی از تشعشعات و شئون و امواج دریای امامت، امر به معروف و نهی از منکر است. هر کسی که در هرکجا امربه‌معروف و نهی از منکر می‌کند، ریشه‌ی آن به امام معصوم علیه السلام برمی‌گردد؛ چراکه امام معصوم علیه السلام پس از پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله همیشه باید باشند. وجود حجّت همواره لازم است:«اَلحُجَّةُ قَبلَ الخَلقِ وَ مَعَ الْخَلْقِ وَ بَعدَ الخَلقِ»(1). یکی از شئون امام معصوم علیه السلام تبلیغ است. در هرکجای عالم هرکسی از مأمورین و پیروان ائمّه علیهم السّلام امربه‌معروف و نهی از منکر می‌کند، بستگی معنوی و آگاهی و معارفی به وجود امام علیه‌السّلام دارد.
2 - حکم و آیات امربه‌معروف و نهی از منکر را نخستین بار باید پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله به مردم بفرمایند، یا شخصی که مثل ایشان معصوم باشد. در ماجرای سوره‌ی برائت، وقتی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله آیات را به خلیفه‌ی اوّل دادند که ببرد، آیه نازل شد که: این آیات را ابلاغ نمی‌کند، مگر خودت یا کسی که مثل خودت است. علمای شیعه و سنّی نوشته‌اند که امیرالمؤمنین علیه‌السّلام آیات را گرفتند و ابلاغ کردند. بنابراین نخستین بار معصوم علیه السلام باید همه‌ی احکام و آیات را به مردم بگویند. یکی از احکام، امربه‌معروف و نهی از منکر است؛ لذا تحقّق یک‌به‌یک امربه‌معروف و نهی از منکر، باید با وجود امام معصوم علیه السلام باشد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) الکافی: ج 1، ص 177.