« فَمَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ أُثيبَ عَلَيْها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَيْسَ لَهُ فِی الجِنانِ نَصيبٌ . »

«پس آن‌ که نیکی کرد، پاداش گیرد و آن‌که بدی کرد، بهره‌ای از بهشت نخواهد برد.»
«فَمَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ»: آنان‌که کار خوب انجام دهند، «اُثیبَ عَلَیْها»: در حسنه ثواب داده می‌شوند. «وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیئَةِ»: آنان‌که معصیت کنند، برای آن‌ها از بهشت نصیبی نیست. منظور پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله در درجه‌ی اوّل از «اَلحَسَنَةِ» قبول سخنانشان و قبول ولایت و امامت امیرالمؤمنین و ائمّه علیهم السّلام است. منظور از «اَلسَیِّئَةِ» و بدی، عدم پذیرش ولایت و امامت امیرالمؤمنین و سایر امامان علیهم السلام است. البتّه سایر حسنات و سیّئات هم حتماً در نظرشان هست؛ امّا در صف اوّل این سیّئه، عدم قبول ولایت ائمّه علیهم السلام است. ازجمله‌ی «مَن جاءَ بِالسَّیئَةِ فَلَیسَ لَهُ فِی الجِنانِ نَصیبٌ» معلوم است که سیّئه توبه پذیر هم نیست و این «الْحَسَنَةِ» فقط می‌تواند قبول ولایت و امامت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام باشد که اکمال دین با آن تحقّق می‌پذیرد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه