|
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
داغ صادق شرر سینه ام افروخته کرد جگری سوخته یاد از جگری سوخته کرد
چارمین قبله ی عشق است به دامان بقیع رونق دیگر از او یافت،گلستان بقیع
سید رضا موید
مدینه را جهل مردم تاریک کرده بود. حکومت ستمکار عباسی بر مردمان فرمان می‌راندند. شهر پیامبر خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله، در انواع امواج کفر آمیز وشبهه‌های گمراه کننده و انحرافات، غرق شده بود که ششمین خورشید ولایت، آسمان تاریک اذهان فریب خورده را روشن ساخت.
امام جعفر صادق علیه‌السّلام، با چشمه‌های بی‌کران دانش و حکمت، مدینه را سیراب کردند.
حضرت درهایی از دانش را گشودند که پیش از ایشان بسته بودند و جهان از دانش بی‌پایان ایشان سرشار گشت.
هرروز مردم از سرزمین‌های دور برای زیارتش به مدینه می‌آمدند تا روح خسته و عطش زده‌ی خویش را در کنار این دریای بی‌کرانِ علم سیراب کنند.
کلام‌ِشان عطر آسمانی و جاذبه‌ی بهشتی و سیمای‌شان چون سیمایِ رسول بزرگوار اسلام صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم بود به گونه‌ای که عطر رسول خدا صلّی الله علیه و آله وسلّم بار دیگر فضای شهر مدینه را پر کرد و از آن جا، جهان را بر سر ذوق آورد.
امام جعفر صادق علیه السّلام و خدماتی که آن حضرت به مذهب شیعه کردند، باعث شد که این مذهب به نام "مذهب جعفری" خوانده شود و فقه شیعه، عمدتاً بر روایات به جای مانده از ایشان مبتنی است.
منصور، خلیفه‌ی ستمکار عباسی، همچون گذشتگانش محبوبیّت امام را تاب نیاورد. سال‌های آخر عمر پر برکت‌شان به سختی گذشت و سرانجام، دانه‌های نجابت و دانایی امام به انگور زهرآلود منصور عباسی آغشته شد. سیاه رویان عباسی با عزاداری بر آن حضرت، سعی در پنهان کردن جنایات خویش نمودند؛ غافل از آن که مردم نیک می‌دانستند که بنی عباس درس مسموم کردن امامان معصوم علیهم السّلام را از امویان خوب آموخته‌اند.
مدینه، همچنان مظلوم بود در غم از دست دادن آن بزرگوار و بقیع، مظلوم‌تر از رنج نانوشته‌ی شیعیان و شرمسار از آن که از چهارمین میهمان بزرگوارش جز با سنگ و خاک پذیرایی نتواند کرد.
این بار آسمانِ مدینه، تَر شد از اشک‌های غربت عاشقان امام و دنیای علم و دانش، یتیم شد در غم از دست دادن جعفر بن محمّدٍ الصّادق علیه‌السّلام.
با آرزوی تعجیل در امر فرج حضرت حجت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، از شما مخاطبین ارجمند دعوت می‌کنیم مجله الکترونیک ۱۸۴۱ را در صد وسومین شماره‌اش مطالعه نمایید.
|