راز داری -- خیلی خصوصی

بسیاری از این افراد شاید با نیت‌های خیر و فقط برای اصلاح و خیرخواهی، امانت و راز دیگران را به درستی حفظ نكردند و به عبارتی در آن خیانت نمودند. اما می‌شد به شكلی این راز را پیش خود نگه داشت و آبروی یك خانواده را حفظ كرد و در عین حال با نیت خیر به رفع مشكل پرداخت. مثلاً آن موضوع بدون نام بردن از كسی مطرح شود تا فرد مورد نظر شناخته نشود و امانت او حفظ گردد.
سینه‌ی ما گنجینه‌‌ای است كه می‌تواند هزاران امانت ارزشمند یا بی‌ارزش را برای مدت‌های طولانی در خود نگه‌دارد و مأمن مطمئنی برای حرف‌های آشنایان باشد. روزی مردی نسبتاً نادار و بی‌چیز، به خانه رسید و با شادی وارد منزل شد. همسرش از این همه سرور و نشاط او تعجب كرد و پرسید: «چه خبر است كه تو امروز این همه شاد و مسروری و روی پای خود بند نمی‌شوی؟» مرد گفت: «اگر قول بدهی به كسی نگویی، رازم را برایت فاش می‌كنم.»
بعد از این كه از زن قول گرفت و تأكید كرد، گفت: «امروز وقتی روی زمین کار میکردم، گنجی ارزشمند پیدا كردم و خیلی خوشحال شدم. ولی به هیچ‌كس نگو. اگر خبرش پخش شود باعث زحمت و دردسر ما می‌گردد.» فردا كه بعد از كار به خانه آمد از زنش پرسید: «مطلبی را كه دیروز به تو گفتم، به كسی نگفتی؟»
زن در جواب گفت: «برو و خاطرت جمع باشد كه به گل‌زری و گل‌پری و اقدس و مهناز و مهین و شهین و خاله‌قزی و خاله‌باجی و همه‌ی در و همسایه هر كدام را كه دیدم، جریان را گفتم. اما قسمشان دادم و از آن‌ها قول گرفتم كه مبادا این راز را به كس دیگر بگویند و باعث دردسر ما شوند.
این داستان هر چند به‌صورت فكاهی است، اما ماجرای رازداری بسیاری از مردم را حكایت می‌كند. چنان‌چه امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرمایند:
«رازی را كه خود نتوانسته‌ای در درونت نگه‌داری، توقع نداشته باش كه دیگران آن را نگه‌دارند.»