بطالت و ذلت -- دلقك

شايد ما هم كساني را ديده باشيم كه عادت دارند سخنان ياوه و مسخره بگويند و خود را خوار و ذلیل کنند تا اطرافيان خود را بخندانند. شايد فكر مي‌كنند از اين طريق جلب توجه ديگران را مي‌كنند. اما به چه قيمت؟! به قيمت زير پا گذاشتن عزت نفس خود. در حالي كه در اسلام، مؤمن، محترم است و بايد با عزت زندگي كند. به سخن ديگر، اگر خود را در زمره‌ي مؤمنان مي‌شماريم، اجازه‌ي خوار نمودن خود را نداريم.
امام صادق علیه السلام فرمودند: «خداوند همه‌ي امور را به مؤمن واگذار نموده‌ است، ولي ذلت نفس او را به او واگذار نكرده است و براي او روا نيست كه خود را ذليل كند.» (داستان‌ها و پند ها، ج۹، ص ۴۴.) از سوي ديگر وقت آدمي ارزشمند است. جايز نيست آن‌را به بطالت و مسخرگي صرف كنيم و در آخر به عنوان يك دلقك شهرت پيدا كنيم. البته مي‌دانيم كه در اسلام به خوش‌رويي مؤمن و شاد نمودن ديگران نيز توجه شده‌است، اما شوخي نمودن در حدي كه مؤمن را مسرور كند،‌ نه اين‌كه از حد بگذرد و به افراط بگرايد. در شوخي اگر حدود شرعي رعايت نشود، منجر به ذلت و از بين رفتن عزت مي‌شود. هم‌چنين با انجام اين‌گونه كارهاي بيهوده و سبك، عمر آدمي كه از سرمايه‌هاي ارزشمند است، هدر مي‌رود و دچار خسران مي‌شود.
بنابراين وقتي دور هم جمع مي‌شويم، حدود سخنان خود را رعايت كنيم و از لحظه‌هاي عمر خود بهترين استفاده را بكنيم. حضرت اميرالمومنین علیه السلام مي‌فرمايند: «هر كس ديگران را مسخره كند، انصاف و كرامتش از بين مي‌رود.» (هزار حديث اميرالمومنين خلخالي،‌شماره ۳۱.)