مفسر دین

دین ما اسلام نام دارد. کلمه‌ی «الاسلام» معرفه است یعنی اسلام خاص. و ما انسان‌ها نیز عبد هستیم. عبد در مقابل رب قرار دارد. در قرآن کریم رب را از زبان حضرت موسی و حضرت هارون علیه السلام در آیه ۵۰ سوره‌ی مبارکه‌ی طه این گونه معرفی کرده است: «رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى. رب ما کسی است که به هر موجودی آفرینش مخصوص خود را داده، سپس آن را هدایت کرده است.»
موسی و هارون در نزد فرعون چنین گفتند که پرورگار ما مهندس انسان ساز است، کسی که این کارخانه‌ی انسان را ساخته و نصب کرده پس بهترین مهندسش هم خود اوست. یعنی خداوند هم خلق می‌کند و هم قانون زندگی می‌دهد.

خداوند تبارک و تعالی این کارخانه‌ی دنیا را خلق کرده است. او انسان را با تمام پیچیدگی هایش خلق کرده است و به تمام زوایای وجودی‌اش آگاهی دارد. سپس خداوند قانون این ساخته‌ی دست خود را برای نگهداری و ابلاغ به دست مطمئن‌ترین افراد یعنی پیامبرانش می‌سپارد. پیامبر خاتم صلی ‌الله ‌علیه ‌و آله نیز این قوانین را به امیرالمومنین علیه السلام می‌سپارند که بعد از ایشان نسل به نسل به فرزندان برگزیده شان بسپارند تا آن زمان که این قوانین به دست امام زمان ارواحنا فداه رسیده است، خداوند مبلغ و مفسر دین و قانونش را معرفی کرده تا انسان‌ها هر توضیحی را که از او می‌خواهند بپرسند.
چنان که در آیه ۷ سوره‌ی حشر می‌فرمایند: «ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا. آن چه رسول برای شما آورده بگیرید و از آن‌چه نهی کرده خودداری کنید.»