ربّوبیّت مطلق

آن کسی که از همه مقربّ تر است، در مقابل عظمت ربّوبیت پروردگار متواضع تر و فقیر‌تر است. در این راستا امام سجاد علیه السلام خطاب به یکی از اصحابشان می‌فرمایند: "ای زهری با هرکس که برخورد می‌کنی یا بزرگتر یا کوچکتر و یا هم سن توست، اگر از تو بزرگتر است بگو این سنش بیشتر از من است و زمان ایمان داشتن او بیشتر از زمان ایمان داشتن من است. اگر به کسی برخورد کردی که کوچکتر از توست در این اندیشه باش که چون سنش کمتر از من است، گناه کمتری نسبت به من دارد؛ و اگر به کسی برخورد نمودی که هم سن توست بگو من نسبت به گناهان خود یقین دارم اما نسبت به بدی‌های او شک دارم و هرگز انسان عاقل یقینش را با شک عوض نمی‌کند. پس او بهتر از من است." این تفکر امام سجاد علیه السلام است. تفکر کسی که سرتاپای وجودش عبودیت است. تربیت امامان علیهم السلام اینگونه بوده است. در انتهای این بحث ذکر این نکته لازم است که یکی از معانی ربّ، تربیت کننده است. آنکه ربّ مطلق است خداوند عظیم است که باید در مقابل او بنده مطلق بود. بعد از خداوند حجت هر زمان تربیت امت را به عهده دارد، پس در مقابل حجت خدا نیز باید تواضع نمود و مطیع اوامر او شد، زیرا که امر او امر خداوند و نهی او نهی خداوند است. همین طور خداوند نیز شعاع ربّوبیت را به مادر و پدر نیز تابانده است ازاین رو آنان نیز نسبت به ما ربّوبیت محدود و نسبی دارند. اما آن کس که ربّوبیت مطلق دارد و بی نهایت است، فقط خداوند متعال می‌باشد.