ارزق بن حربّ الصیداوی

نامش ارزق بن حربّ بود و از قبیله‌ی صیداوی. از کوفیانی بود که بیعت شکسته بودند و خود را در لشکر عمر سعد جای داده بود.وقتی عمر سعد و لشکریانش به کربلا رفتند فرماندهی گروهی چهار هزار نفری را به ارزق سپرد.
چند روز به عاشورا مانده بود.حبیب بن مظاهر اسدی یکی از یاران امام حسین علیه‌السلام که از قبیله بنی اسد بود، اجازه گرفت تا مردم آن قبیله را که در آن نزدیکی بودند به یاری طلبد. آن حضرت موافقت نمودند و حبیب را مامور‌ رساندن پیام به قبیله‌ی بنی اسد نمودند.
حبیب بن مظاهر در دل شب نزد آن‌ها رفت و گفت: «آمده ام تا شما را به یاری پسر دختر پیغمبر خدا دعوت کنم. او را تنها نگذارید و یاریش کنید، عمربّن سعد با لشگر بسیاری او را محاصره کرده است.»
مردان بنی اسد حبیب بن مظاهر را می‌شناختند و او را بسیار محبوب می‌دانستند، پس هر یک بر دیگری سبقت گرفتند و اعلام آمادگی کردند، بطوری که ۹۰ مرد جنگی با حبیب بن مظاهر بیعت کردند و با حبیب به قصد یاری امام‌ حسین علیه السلام از قبیله خارج شدند. در این میان یک نفر منافق و جاسوس، خبر را به عمربّن سعد رسانده و او بلافاصله ارزق بن حربّ صیداوی، فرمانده خودش را با ۴۰۰ نفر سوار به مقابله با بنی اسد فرستاد.
ارزق با سوارانش، در کنار رود فرات به آنها رسیده و راه را بر آن‌ها بست. در حالی که با امام علیه اسلام فاصله بسیار کمی داشتند، جنگ سختی بین یاران ازرق و ۹۰ مرد جنگی قبیله بنی اسد درگرفت و با هم به شدت برخورد کردند.
حبیب بن مظاهر بر سر او فریاد زد: «ای ارزق، وای بر تو. با ما چه کار داری؟ برای تو و برای ما اینکار شایسته نیست؛ بگذار دیگری غیر از تو، این شقاوت را بر گردن گیرد.»
ولی ارزق هیچ توجه نکرد و همچنان لشگرش را به ضرب و جنگ، تحریص و تحریک کرد و از این رو مانع شد تا آن‌ها به یاری حسین بن علی علیه السلام و یارانش نیایند.
چون عده‌ی بنی اسد کم بود، نتوانستند مقاومت کنند و در مقابل ارزق شکست خوردند و تعداد زیادی از آن‌ها هم شهید شدند. بقیه فرار کرده و به قبیله خود بازگشتند. از آن جایی که ازرق آن‌ها را تهدید کرده بود، همان شب از جای خود کوچ کردند تا مبادا لشکریان ابن‌سعد بر آنان شبانه حمله کند. حبیب بن مظاهر با زحمت و سختی تمام نزد امام بازگشت و جریان را گفت. امام از شنیدن این خبر بسیار غمگین شدند و ارزق را نفرین کردند.

---

منبع: انساب الاشراف – بلاذری – احمد بن یحیی