رابطه‌ی عبد و رب

مصداق بارز این آیه، ائمه علهیم السلام هستند که می‌فرمایند ما ظرف مشیت خداوند هستیم. یعنی هر آنچه خدا بخواهد ما میخواهیم و هر آنچه نخواهد ما نیز نمی‌خواهیم. هر آنچه را که خداوند حلال کرد، پیامبر نیز حلال نمودند و هرآنچه را که خداوند حرام کرد پیامبر حرام اعلام نمود. اما پس از ایشان عده‌ای حرام و حلال پیامبر را عوض نمودند، چرا که ادعا داشتند که زمان دگرگون شده است و باید احکام دین نیز متغیر شود که این همان تفکر متضاد با عبودیت است. اسلام و دین خدا با مصلحت زمان عوض نمی‌شود. البته این نکته را نیز باید گفت که دین در برخی موارد مانند احکام اجتماعی اختیار وضع قانون را به عهده عرف گذاشته است اما در اجرای حدود الهی و اوامر و نواهی هیچ گاه عرف و زمان تعیین کننده نیستند.از دیدگاه معصومین عبد به کسی گفته می‌شود که نسبت به خدای متعال شناخت و باور قلبی داشته باشد و از هر آنچه که رنگ خدایی ندارد خود را جدا کند و آنقدر به خداوند نزدیک شود که دیگر میان او و خدا حجابی نباشد. هرچه شناخت انسان و باور او نسبت به خداوند متعال بیشتر باشد عبودیت و بندگی او نیز در پیشگاه رب بیشتر خواهد بود و آن زمان است که اوامر الهی را اطاعت و نواهی رب را ترک می‌کند و قلب را از هرچه که غیر خداست تهی می‌کند و با بندگی خویش آنقدر به خداوند متعال نزدیک می‌گردد که دیگر میان او و رب هیچ حجابی دیده نمی‌شود و با تمام وجود خویش و با هر چه که از نعمات الهی دارد بندگی خداوند را می‌کند.