ابوفراس حمدانی

۸۵ بیت سروده‌ی او بنام قصیده‌ی «شافیه»، اشاره به حقّ غصب‌شده‌ی امام موسی کاظم علیه السلام و امام رضا علیه السلام و تخریب قبر مطهر امام حسین علیه السلام توسط متوکل دارد و از قصائد جاویدانی است که کلیه‌ی مآخذ، آن را نقل کرده و یا به آن اشاره نموده‌اند. قصیده‌ی شافیه به خاطر لطف سخن‌دانی، صفای فصاحت، حسن انسجام، نیروی استدلال، بلندی معنی و روانی الفاظ بهم پیوسته است. غیر از قصیده شافیه، قصیده «هائیه‌ای» است که اهل بیت علیهم‌السلام را در آن مدح کرده است:
«بنابراین آیا آنان امر خلافت را به ناحق ادعا می‌کنند یا پیشوایانشان در تصاحب آن ستمگرند.
شما بد پاداشی به بنی حسن از نعمت پدرشان، بزرگوار رهنمای بشریت، و مادرشان دادید
نه بیعتی شما را از ریختن خون آنها بازداشت، نه سوگندی، نه قرابتی و نه عهد و پیمانی».
در سال‌‌های جوانی ابوفراس در جنگ با رومیان شرکت و اسیر شد و سال‌‌های بسیاری را در اسارت بود. در همان سال‌‌های اسارت مادر خود را از دست داد سرانجام در سال ۳۵۵ هجری قمری در مبادله‌ی اسرا آزاد شد و در سال ۳۵۶ هجری قمری در دربار سیف الدوله به قتل رسید.
«چه کسی را جبرئیل از طرف خداوند بزرگ، به تحیّت و درود گرامی داشت
آیا گمان کردید فرزندانش را بکشید، در روز قیامت در زیر پرچم او باشید؟
یا از دست او از حوض کوثر آب بنوشید و حال آنکه حسین را به خونش آب دادید
خوشا به حال کسی‌که روز تشنگی‌اش، او را ملاقات کند و در زندگی کاری کرده باشد که سیرابش نماید
پیش از من در شعر گوینده‌ای گفته بود: وای به کسی‌که شفیعانش فردای محشر دشمنانش باشند
آیا روز واقعه‌ی کساء را فراموش کردید و ندانستید او یکی از اصحاب کساء است؟
بار پروردگارا! من به هدایت آنان، راه یافته‌ام و روز هدایت به راه دیگران نروم
من همیشه دوستدار کسی هستم که پیامبر و آل او را دوست دارند و هرکه را آنان بد شمرند، بد می‌دانم».