وصال شیرازی

وی در سال‌های آخر عمر بینایی خود را بر سر خوش‌نویسی گذاشت. در آن سال‌ها برای مدت نه چندان کوتاهی بینایی خود را بدست آورد.خودش علت بازگشت بینایی خود را سرودن شعری درباره‌ی مظلوم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام می‌داند و می‌گوید در دوران بینایی اشعار زیادی برای امام حسین علیه السلام و واقعه‌ی کربلا سروده بودم بعد از آن که چشم‌هایم ندید، شبی در عالم رؤیا پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌ را در خواب دیدم، حضرت به او می‌فرمایند: چرا در مصائب حسین (و حسن) مرثیه نمی‌گویی تا خدای متعال چشمانت را شفاء دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها حاضر گردیده می‌فرمایند: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی اوّل از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است.
صبح آن روز وصال شروع کرد در خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن:
از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد   آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد
نیمه دوّم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آن گاه اضافه کرد:
خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت  دل را تهی زخون دل چند ساله کرد
نبود عجب که خون جگر گر شدش بجام  عمریش روزگار همین در پیاله کرد
نتوان نوشت قصه درد و مصیبتش   ور می‌توان ز غصه هزاران رساله کرد
زینب درید معجر و آه از جگر کشید  کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد
هر خواهری که بود روان کرد سیل خون  هر دختری که بود پریشان کُلاله کرد
یا رب به اهل بیت ندانم چه سان گذشت  آن روز شد عیان که رسول از جهان گذشت
وصال شیرازی در سن ۶۵ سالگی در سال ۱۲۶۲ هجری قمری در شیراز از دنیا رفت. قبر او در شاهچراغ شیراز واقع شده است.