بشر بن مروان حکم

بشر بن مروان ادیب و ظریف بود و شعر، صحبت، سماع و شرابخواری را دوست داشت. در اواخر سال یا در سال ۷۴ هجری قمری بشر عمرو بن حُریث مخزومی را به نیابت خود به حکومت کوفه برگزید و خود به بصره نقل مکان کرد. بشر به عنوان حاکم کوفه، از طرف عبدالملک، قوایی برای تقویت سپاهیانی که با خوارج می‌جنگیدند، فرستاد. با این‌که بشر منصب فرماندهی سپاه را داشت، عبدالملک مستقیماً به او دستور داد تا فرماندهی لشکر را در جنگ با خوارج به مُهَلَّب واگذار کند. بشر که در نظر داشت عمر بن عبیدالله بن مَعمَر را به این سمت بگمارد، هنگام بازگشت به بصره، علی‌رغم میل باطنیش، دستور خلیفه را اجرا کرد، و از این‌که تصمیم‌گیری را بر عهده‌ی او نگذاشته بودند ناراحت و دلگیر شد.
بشر حاکمی به ظاهر مهربان و بخشنده بود ولی برخی از تصمیمات عجولانه و بی تفکر را انجام می‌داد. مانند این که او مأموران ابن زبیر را که حتی پس از مرگ مصعب به تحریکاتشان در بصره ادامه می‌دادند، اعدام کرد.
بشر برخی بدعت‌ها را در اسلام وارد می‌کرد مانند اذان گفتن در نماز‌های عید و و قصور در توزیع غذا میان مردم بود؛ او معمولاً غذاها را برای نگهبانان و اعضای دربار ذخیره می‌کرد. بشر بن مروان مانند بسیاری از امویان، شراب می‌نوشید و مست می‌کرد و با ندیمانش به شراب خواری می‌نشست (انساب الاشراف – بلاذری- جلد ششم).
بشر به شنیدن موسیقی و سرودن شعر علاقه داشت. وی هنگام ورود به شهر بصره از یک بیماری عفونی رنج می‌برد. در سال ۷۳ هجری قمری او به شدت بیمار و بستری شد و کمی بعد در دهه‌ی پنجم زندگی خود، از دنیا رفت. او را در بصره دفن کردند و پس از مرگ بشر بن مروان، عبدالملک به حجاج بن یوسف که در آن زمان والی مدینه بود نامه نوشت و او را به امارت عراق منصوب کرد.