سایت خطابه‌ی غدیر-صفحه اصلی

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

گاه گاهی كه با خودمان خلوت می‌كنیم و خود را در مقایسه با عالم هستی در نظر می‌گیریم تازه می‌فهمیم كه چه قدر در این عالم كوچكیم!
تازه می‌فهمیم كه در میان موجودات بی شمار عالم، ما انسان‌ها چه قدر سركش و عصیانگریم!
وقتی كه با دقت به قدرت‌های خودمان می‌نگریم، می‌بینیم كه چه قدر در این چرخه هستی ناتوانیم!
اما با این همه بی مقداری و با این همه سهل انگاری، خداوند به ما اجازه فرموده تا با او صحبت كنیم، به ما منت نهاده و درجاتی از معرفت خود را به ما عطا فرموده. ما را همنشین برترین خلق خود كه وجود نازنین پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله است نموده، حجت های معصوم خود را یكی پس از دیگری در دسترس ما قرار داده و سراسر زندگیمان را پر كرده است از دلایل روشن و براهین محكم.
به هر ذره‌ای از عالم كه نگاه كنی، كافیست تا وجود خداوند و حكمت و قدرتش را وجدان كنی.
چرا راه دور برویم؟!
هر كس در خودش هم كه بنگرد، خواهد یافت كه خداوندی حكیم و قدرتمند، او را آفریده است.
اما با این همه مقدمات، باز هم این موجود خاكی دو پای راست قامت ،همه را فراموش می‌كند و فقط خود را می‌بیند! كه ای كاش حداقل خود را می‌دید، چون از دیدن خود به وجود خدا پی می‌برد! انسان هوا و هوسش را می‌بیند. امیال و وسوسه‌هایش را می‌بیند. دلش را هم خوش كرده كه خوش می‌گذراند.
به هر حال این حكایت آدمیانی نظیر این نویسنده حقیر است. پر واضح است كه در این گیر و دار وانفسای خودپرستی و غرور، اگر این آدمی را به حال خودش وا گذارند، سر از ناكجا آباد در خواهد آورد.
اگر كسی حقیقت این مفهوم را با جان و دل بیابد، خواهد دانست كه قدر شناخت امام زمان علیه السلام چیست. خواهد دانست كه اتصال با حجت معصوم خداوند و الگو پذیری از او برایش چه قدر و منزلتی دارد.
یكی از جهاتی كه معصومین فرموده‌اند:
مَنْ ماتَ وَلَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَيْتَةً جاهِلِيَّةً
همین ماجراست.(هر كس بمیرد در حالی كه امام زمان خود را نشناخته باشد ،به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است).
آری، تنها راه هدایت، شناخت امام معصوم و پیروی از اوست. باشد تا تمام لحظات زندگیمان پر باشد از همرنگی با امامان معصوم...

دل بى ‏بهره از مهرت، حقیقت را کجا یابد
حق از آیینه رویت، تجلى کرد بر دلها
به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبان را
ز تقوا داد زاد ره، ز طاعت بست محملها

شما را به مطالعه شصت و هفتمین شماره مجله ۱۸۴۱ دعوت می‌كنيم.