|
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
هرگه که نسیم از ره بغداد آید ما را زِ حدیث عشق و خون یاد آید
ای گل که به گردن تو غل افکندند از صبر تو زنجیر به فریاد آید
دژخیمان گمان می‌بردند که می‌توانند نور خدا را در تاریکی زندان بشری به زنجیر کشند. گمان می‌کردند که می‌شود معصومیت را به زنجیر کشید.
می‌اندیشیدند می‌توان روشنی ستاره‌ی آسمان را در قعر سیاه‌چال‌ها خاموش کرد. آن‌ها بی‌خبر بودند از این واقعیت که نام امام موسی کاظم علیه‌السلام کلید گشاینده‌ی مشکلات است، او که باب الحوائج نامیده می‌شد، تنها عطر نیایش‌های شبانه‌اش پایه‌های کاخ‌های ستم را خواهد لرزاند، تنها در قنوت نمازش هفت آسمان را می‌نوردید در حالی که پا بر زنجیر داشت و تنها برق نگاهش در دل سنگدل‌ترین زندان بان‌ها باغی پُر گل می‌رویاند.
با تسلیت ایام شهادت امام کاظم علیه‌السلام به محضر حضرت حجت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف و شما مخاطبین ارجمند، دعوت می‌کنیم مجله الکترونیک ۱۸۴۱ را در نود و هشتمین شماره‌اش مطالعه نمایید.
|