به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
سند خطابه ى حضرت زهرا سلام الله علیها
خطابه اى كه حضرت زهرا عليهاالسلام در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله ايراد فرمودند مخاطبان و شنوندگان بسيارى داشت و جا داشت آن اتمام حجت رَسا را حاضران مجلس به آنان كه حضور نداشتند و به فرزندان خود و نسل هاى آينده منتقل مى كردند. آيا اگر دختر پيامبرِ هر قومى يكبار در عمر خود براى مردم سخن گفته بود- آن هم با چنين محتواى بلند- آن را با آب طلا بر ديوار خانه هايشان نمى نوشتند؟
افسوس كه مخاطبين او همه دشمنانش بودند. همانان بودند كه در غدير مأمور شدند سخن پيامبر صلى الله عليه و آله را به غائبان برسانند و چه خوب عمل كردند. چه انتظارى بود كه فاطمه عليهاالسلام از آنان بخواهد گفته هايش را به نسل هاى بعد برسانند. اينان با فاطمه عليهاالسلام جنگ داشتند كه حق او را غصب كردند. اگر مى توانستند در همان مسجد صداى او را خاموش مى كردند.
از آنان نبايد چنين انتظارى داشت، ولى باز خداوند دختر پنج ساله ى او زينب عليهاالسلام را به يادگار گذاشت كه در آن غوغاى حق كشى صداى مادر را در سينه ضبط كند و به نسل هاى مسلمين برساند و تا امروز اثر آن زنده بماند. همچنين امام حسين و امام زين العابدين و امام باقر و امام صادق عليهم السلام بعنوان ناقلين خطبه ى مادرشان فاطمه عليهاالسلام آن را به اصحابشان آموخته اند.
اگر چه عده اى از دشمنانِ اهل بيت هم گاهى مجبور به بازگويى اين حقيقت بزرگ شده اند و ناخواسته قلم بطلان بر اقدامات رؤساى خود كشيده اند.
نكته اى كه در اين مورد جلب توجه مى كند جنبه ادبى بسيار بالاى خطبه است كه باعث شده عده اى از راويان و مؤلفين اهل سنت، با آنكه مايل نبوده اند خطابه اى بُرنده ى حضرت زهرا عليهاالسلام به ابوبكر و عمر را ثبت كنند و اسناد فدك را حفظ نمايند، ولى از ديدگاه ادبى نتوانسته اند از كنار آن بگذرند و اين خطبه ى مفصل را با تمام جزئياتش نقل كرده اند، و اين نيز از بركات فاطمه زهرا عليهاالسلام است.
از نمونه هاى بسيار جالب نقل اين خطبه در كتاب «المنظوم و المنثور من كلام نسوان العرب من الخطب والشعر» است كه مؤلف آن از علماى متقدم اهل سنت است، و نسخه ى خطى اين كتاب در خزانه ى متوكل عباسى بوده است. (1).

|