سخنان ابوبكر در تهديد و تطميع مهاجرين و انصار

با تخريب زمينه‏ هاى اجتماعى بدست غاصبين آنها احساس خطر جدى كردند و چاره‏ ى نهايى را در تهديد و ارعاب ديدند كه در ضمن آن تطميع هايى هم به چشم
مى‏ خورد. ابوبكر به منبر رفت و مردم را مخاطب قرار داد و گفت:
اى مردم، اين چه گوش فرادادن به هر سخنى است؟ اين آرزوها در زمان پيامبر كجا بود؟! هركس مطلبى شنيده بگويد و هركس شهادت مى ‏دهد برخيزد. او همچون روباهى است كه شاهدش دم اوست (2). ملازم هر فتنه ‏اى است. اوست همان كه مى‏ گويد: «فتنه را بعد از آنكه كهنه شده باز گردانيد». از ضعيفان كمك مى ‏گيريد و زنان را به يارى مى ‏طلبيد، مانند ام‏طحال كه محبوب ترين اهلش نزد او گمراه است (3). بدانيد كه من اگر بخواهم بگويم مى‏ گويم و اگر بگويم افشا مى‏ كنم، ولى اگر رهايم كنيد ساكت مى ‏مانم.