«وَ اُقِرُّ لَهُ عَلَی نَفسی بِالعُبودیّةِ وَاَشهَدُ لَهُ بِالرُّبوبیّةِ»

«و اکنون به بندگی خویش و پروردگاری او گواهی می‌دهم.»
میان اقرار و شهادت فرق است. شهادت قوی‌تر از اقرار است. اقرار فقط لفظی است؛ امّا شهادت با تمام وجود است.
شهید هم به این معناست که کسی درراه خدا کشته شود، بسیاری از حقایق را شهود می‌کند و علم حضوری پیدا می‌کند. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می‌فرمایند من خودم بنده هستم و در مقابل شما به بندگی خدا اقرار می‌کنم، امّا نسبت به خداییِ خدا و ربوبیت خدا که در مقابل بندگیِ هست، شهادت می‌دهم.
شهادت مسبوق به علم باطنی است؛ یعنی با وجودم و فطرتم می‌دانم و یقین دارم که خدا «رَبِّ» من است. این مطلب برمی‌گردد به آیه‌ی قرآن که خداوند متعال می‌فرماید:
﴿ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلی أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی ﴾(1) مردم را بر خود شاهد گرفته که آیا من پروردگار شما نیستم؟ همه گفتند: آری پروردگار ما هستی.
لذا این «اَشهَدُ» گواهی بعد از آگاهی است. اوّلین آگاهی که خدا به بشر داده، آگاهی بر ربوبیت خداست. وقتی‌که آگاه شدیم، گواهی می‌دهیم.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) الأعراف (7): 172.