فرض کنيد مي خوايد يکي از دوستان و هم دانشگاهياتون رو که مسلمون نيست با اسلام آشنا کنيد، يک روز وقت مي ذاريد و با اون صحبت مي کنيد و مطالبي رو بهش انتقال ميدين و ديگه کاري باهاش ندارين تا يه وقتي فرصت کنيد و دوباره با اون صحبتي کنيد.
خب اون فردا مي ره با يکي ديگه که داره باطل رو تبليغ مي کنه، هم کلام مي شه و هر چي که شما تلاش کردين رو بر باد مي ده.
حالا اگر شما پيگير با اون باشيد، وقتي چيزي رو که بهش ياد داديد، ادامه بدين؛ فردا يه چيزه ديگه، پس فردا چيز ديگه اي و همين طور... خُب اين در ارتباط بودن با شما باعث مي شه که ديگران نفوذشون در اون کمتر و کمتر بشه.
چرا راه دور بريم، خودِ ما، آيا اگر روزي 17 رکعت نماز در 3 يا 5 نوبت از شبانه روز نخونيم و چند دقيقه اي به ياد خدا نيوفتيم اعتقاداتمون همين جوري باقي
مي مونه؟ ارتباطمون با خدا کم نمي شه؟ از يادش غافل نمي شيم؟ پس خودِ خدا هم کار هدايت و تبليغش رو با ما پيگير و مداوم انجام مي ده.

رهرو آن نيست که گهي تند و گهي خسته رود /  رهرو آنست که آهسته و پيوسته رود

امام باقر عليه السّلام فرمودند:
« محبوب ترين اعمال نزد خداي عَزَّوَجَلَّ، عملي است كه بنده آن را ادامه‏ دهد، اگر چه اندك باشد. »
يعني اگر چه كوچك‏ باشد يا از لحاظ شماره كم‏ باشد.
امام زين العابدين، حضرت علي بن الحسين صلوات اللّه عليهما مي فرمايند:
« من دوست دارم كه عمل را ادامه دهم اگر چه كم باشد. »
پس کاراي تبليغيمون رو با پشت کار و پيگيري انجام بديم.