![Title]( "Title")
علما و اصحاب
|
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
سفیر امین
خبر مرگ معاویه را که شنید، سجده ی شکر به درگاه خداوند به جای آورد و مسرور، راهی منزل سلیمان صرد خزاعی شد تا با او که پیر کوفه بود، مشورت کند. دلش لبریز از عشق خاندان علی علیه السّلام بود و قلبش در آرزوی دیدن روی حسین علیه السّلام می طپید.
در آن روز کوفیان در منزل سلیمان جمع شدند و برای دعوت حسین بن علی علیه السّلام به کوفه نامه های بی شماری نوشتند و مُهر کردند.
در آخر، نامه ها را به او سپردند تا قاصد حسین علیه السّلام شود. این گونه بود که «قیس بن مسهر صیداوی» بار سفر بست و راهی خانه ی خدا شد.
قیس، از شجاعان کوفه و اشراف طایفه ی بنی اسد بود، اما تمام عمر، تنها افتخارش این بود که شیعه ی علی علیه السّلام می باشد.
قیس چون کبوتری سبک بال به سوی مولایش پرواز کرد و نامه های مردم کوفه را به حسین علیه السّلام سپرد.
پس از گذشت زمان کوتاهی، در حالی که قلب و روحش را در مکّه، کنار آقایش به جای می گذاشت، همراه مسلم بن عقیل راهی کوفه شد.
در طول مسیر، از محضر مسلم فیض برد و عاشق تر از قبل وارد کوفه شد. در شهر، کوفیان؛ مسلم را متقاعد کردند که در بیعت شان صادق هستند. پس مسلم نامه ای به امام نوشت که حاوی خبر بیعت کوفیان بود. این بار نیز هیچ کس بیشتر از قیس مشتاق نبود که بار دیگر به سوی امامش پر بکشد و این خبر را به ایشان بدهد.
پس بار دیگر قیس، قاصد نامه ی امام شد. قیس، پس از رساندن خبر بیعت کوفیان با امام، راهی عراق شد.
امام حسین علیه السّلام در سرزمین «حاجر»، مکانی بین بصره و کوفه، بار دیگر قیس را به حضور خواندند و او را قاصد نامه ای دیگر کردند.
قیس نامه را بر چشم نهاد و بوسید، ولی این بار توان دل کندن از مولایش را نداشت. گویی می دانست که این آخرین دیدار است.
از اسب پیاده شد و امام را در آغوش گرفت و دید که چشمان ایشان نیز در سکوت از اشک پر شد.
در منطقه ی قادسیه، ناگهان بوی خطر را احساس کرد و طولی نکشید که از هر سوی محاصره شد. به سرعت فهمید که ابن زیاد بر کوفه مسلط شده است.
دلش از یک سو برای مسلم و از سویی دیگر برای امام حسین علیه السّلام به تلاطم افتاد. ناگهان به یاد نامه ای افتاد که امانت فرزند رسول خدا بود در دستانش.
در همان دم نامه را بلعید و نفسی به آسودگی کشید زیرا توانسته بود به عهدش وفادار مانده و امانت و راز امامش را پیش دشمنانش فاش نکند.
با دستانی بسته او را به نزد ابن زیاد بردند. قیس با شجاعت تمام درپاسخ ابن زیاد که پرسید چرا نامه را خوردی؟ گفت: «تا تو محتوای آن را نفهمی.» ابن زیاد خشمگین شد ولی هرچه بیشتر تلاش کرد نتوانست مضمون نامه را بفهمد.
پس حیله ای دیگر اندیشید واز قیس خواست بر بالای منبر رود و امام حسین علیه السّلام و پدر و برادرش را لعنت کند. این بار قیس پذیرفت. بر بالای منبر رفت خدای را سپاس گفت و بر امام حسین علیه السّلام و خانواده اش درود فرستاد و از معاویه بیزاری جست و آن گاه گفت:
«ای مردم! این حسین بن علی علیه السّلام، بهترین بنده ی خدا، فرزند فاطمه، دختر پیامبر است و من؛ فرستاده ی او به طرف شمایم. از او در «حاجر» جدا شده ام. او را اجابت کنید. »
این گونه قیس آخرین پیام امام را به کوفیان رساند. به دستور عبیدالله او را از منبر به زیر کشیدند و او را بر بام دار الاماره بردند و به پایین افکنده و به این ترتیب قیس، قبل از روز عاشورا، در کوفه به شهادت رسید.
امام پس از شنیدن خبر شهادتش گریستند و فرمودند: «بعضی، پیمان خود را به آخر بردند و بعضی دیگر در انتظار هستند.»
و نام قیس، سفیر امین امام حسین علیه السّلام، در تاریخ ثبت شد.
السّلام علی قیس بن مسهر صیداوی
منابع:
1. زیارت ناحیه ی مقدسه
2. قاموس الرّجال جلد 8
3. بحار جلد 44
 |
تاریخ درج: 31/06/1393 | کد مطلب: 6 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 1410