مقاله مناسبتی

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز قربانی‌ از جنس «من» می خواهم نیت کنم، دعا کنم، و به بهانه عید بودن این روز بزرگ، مستجاب شدن دعایم را به تماشا بنشینم. می خواهم به بهانه عید قربان، قربانی شدن منیّت خودم را تجربه کنم! و بعد از آن، خالی از هرگونه منیّتی دعا کنم و یقین بدانم دعایم مستجاب است. پس بیا با من بر سر این سفره پر برکت بنشین تا با هم قربانی کنیم. که «ید الله مع الجماعه» و خدا به جماعت نظر دیگری دارد. آری، دوستانت را نیز خبر کن. بگو همه جمع شوند. همه نیت های مان را یکی کنیم، عهد ببندیم. یک میثاق جمعی. و بعد دست به دعا برآورده و عیدی بگیریم. شاید حکمت نماز عید نیز در این باشد. یکی شدن نیت ها و با هم بر سر خوان نعمت نشستن. هر چند میان حاجیان نیستم، با آن ها گِرد خانه نچرخیده ام، سعی صفا و مروه نکرده ام و دعای عرفه را در صحرای عرفات نخوانده ام؛ اما می خواهم خانه دلم را از هر بُتی خالی سازم! می خواهم صفایش دهم به آب زمزم جاری شده از چشمانم. می خواهم سعی کنم تبری بردارم و به جان تک تک بت های درون قلبم بیفتم! یک یک آن ها را در هم شکنم و قلب مقدّسم را خانه ی خدا کنم. تا آن جا که طواف کردنی شود. می خواهم وِجدانم را صحرای عرفات کنم و بعد بنشینم و دعا کنم. پس بیا، با من هم نوا شو؛ که این امر مهم محقق نمی گردد مگر با فشردن دست یکدیگر؛ مگر آن که به یکدیگر کمک کنیم در قربانی کردن هوس ها و خواسته های بیهوده، در قربانی کردن من هایی که هزاران من دیگر را قربانی می کند. بیا خواهرم، برادرم، ای هم جنس و هم خون من. بیا که همه فرزند یک پدر و مادریم. اگر ابراهیم نبی علیه‌السّلام، یک تنه ایستاد در برابر کفر، اگر یک تنه بت ها را در هم کوبید، اگر یک تنه فرزند را به قربان گاه برد؛ برای آن بود که امروز من و تو تنها نباشیم. یک دل، یک صدا لبیک گویان خانه دل را مصفا کنیم به عطر شهادت. شهادت بر یگانگی خدا، که الله ای جز او نیست و اوست ربِ عالم. بیا دست در دستانم بگذار تا من هایمان را بشماریم! تمام خُلق و خوی هایی که دل می سوزاند و اشک جاری می کند، صفاتی که خود از آن ها فراری هستیم، کلماتی که اگر دیگری برای مان بازگو کند شرمنده می شویم. بی محبتی ها، بی توجهی ها، بی درایتی ها؛ که همه نتیجه من بودنِ من است! بیا ما شویم و هر یک منِ بدون خدا را قربانی کنیم. آخر مگر نه این که در سرزمین عرفاتِ وجدان مان، نعمت هایش را برشمرده و سپاس گزار عطا و لطف و رحمتش بودیم. مگر نه این که برشمردیم خطاها و نقص هایمان را، مگر نه این که عهد کردیم خوب شدن مان را. پس بیا نیت کنیم، عهد ببندیم و بگوییم: « يَا رَبَّ الْبَيْتِ الْحَرَامِ يَا رَبَّ الشَّهْرِ الْحَرَامِ يَا رَبَّ الْبَلَدِ الْحَرَامِ يَا رَبَّ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ يَا رَبَّ الْمَشْعَرِ الْحَرَامِ يَا رَبَّ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ يَا رَبَّ الْحِلِّ وَ الْحَرَامِ؛ تو بزرگی و عظیم، اهل جودی و جبروت، اهل بخشش و رحمت، اهل تقوا و مغفرت. پس از تو می خواهیم به حق این روز که برای مسلمانان عید قرارش دادی، بر محمد و آل او درود فرستی و به ما هر آن چه به ایشان از خیر عطا کرده ای عطا نمایی و از هر شر و آسیب و بدی که در امان شان نگاه داشته ای، نگاه مان داری. و هر آن چه بندگان صالحت از تو درخواست کرده اند به ما نیز عطا کنی و از هر چه آنان به درگاهت پناه جسته اند ما را نیز پناه دهی. اللّهُمَّ اَهْلَ الْكِبْرِيَاءِ وَالْعَظَمَةِ وَاَهْلَ الْجوُدِ وَالْجَبَروُتِ وَاَهْلَ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَةِ وَاَهْلَ التَّقْوي وَالْمَغْفِرَةِ اَسْألُكَ بِحَقِّ هَذَا الْيَوْمِ الَّذي جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمينَ عيداً وَلِمـُحَمَّد صلي الله عليه وآله ذُخراً وَشَرَفاً وَكَرامَةً وَمَزيداً أَنْ تُصَلّي عَلي مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَاَنْ تُدْخِلَني في كُلِّ خَيْر أدْخَلْتَ فيهِ مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّد وَأَنْ تُخْرِجَني مِنْ كُلِّ سوُء اَخْرَجْتَ مِنْهُ مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّد صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلَيْهِمْ اللّهُمَّ إنّي اَسْألُكَ خَيْرَ ما سَألَكَ بِهِ عِبَادُكَ الصَّالِحوُنَ وَأَعوُذُ بِكَ مِمَّا اسْتَعَاذَ مِنْهُ عِبَادُكَ الْمـُخْلَصوُنَ»(1) الهی آمین. ________________________________________ منابع: 1. مفاتیح الجنان، حاج شیخ عباس قمی.

تاریخ درج: 29/06/1394 | کد مطلب: 11 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 767