معرفی دشمنان سایت خطابه‌ی غدیر-صفحه اصلی ماژول مطلب

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

حکم ننگین

نامش شریح ابن حارث کندی بود. سال ها بود که بر مسند قضاوت مسلمانان تکیه زده بود و به این مسئله افتخار می کرد. بعد از وفات پیامبر صلی الله علیه و آله اولین بار ابوبکر او را قاضی شهر نامیده بود و بعد ازآن خلفای بعدی به خصوص عمر او را تایید کرده بودند.
به هنگام خلافت امیرالمؤمنین علیه السلام گمان می کرد دوران قضاوتش به پایان رسیده است. در آغاز این چنین نشان داده می شد ولی به پشتوانه ی جهالت مردم و اعتراض به برکناری اش، امام اجازه دادند که بر مسند قضاوت باقی بماند به شرط آن که حکمی را بدون مشورت با ایشان صادر نکند.(1)

این نظارت اگر چه او را محدود کرد ولی قضاوت در دوران خلافت علی بن ابی طالب علیه السلام را از افتخارات خود می دانست. با این حال خاطره ی اعتراض امیرالمومنین علیه السلام به برخی قضاوت های او و حتی نکوهشش برای خرید خانه ای گران قیمت، از ذهن دوست داران اهل بیت علیهم السلام پاک نمی شد و اغلب با تردید به قضاوت های او می نگریستند.(2) با همه ی این ها قاضی توانسته بود ظاهری خوب و خداپسند از خود بین اکثریت مردم آن زمان نشان دهد و اغلب او را به عنوان قاضی عادل می شناختند.
بعد از مرگ معاویه و جانشینی یزید، قاضی شریح به همراه برخی بزرگان کوفه در مجلسی گرد آمدند و از امام حسین علیه السلام تقاضا کردند که به کوفه بیایند.(3)
و حالا قاضی شریح در مقابل کاخ کوفه ایستاده بود و برای وارد شدن به کاخ دو دل بود. عبیدالله حاکم وقت کوفه برای سومین بار او را به حضور خوانده بود و قاضی می دانست از او چه می خواهد. شریح قبل از این مستشار و امین زیاد بن ابیه پدر عبیدالله بود و می دانست که او همچون پدرش زیرک است و از این دعوت نیتی شوم در سر دارد. عبیدالله به حکم قاضی برای جنگ با حسین علیه السلام نیاز داشت چون از پشتوانه ی مذهبی برخوردار نبود و با کمک او می توانست به کار خود مشروعیت دینی بدهد.
قاضی قبلا نیز به حرف عبیدالله گوش داده بود؛ در قیام مسلم بن عقیل، به بالای برج کوفه رفت و به دروغ به مردم اطمینان داد که هانی بن عروه در کاخ سالم است و این باعث شد که مسلم تنها بماند. این عمل شیخ باعث قتل هانی و سپس شهادت مسلم بن عقیل شد. ولی این بار عبیدالله از او کاری سخت تر می خواست.
ولی قاضی تصمیم خود را گرفته بود. او تصمیم نداشت با صدور حکم قتل پسر پیامبر صلی الله علیه و آله، وجه ی خود را در بین مسلمانان بیشتر از قبل خراب کند.
با خود گفت که به نزد عبیدالله می روم و برای آخرین بار درخواست او را رد می کنم.
در قصر عبیدالله بر روی تخت کنار جعبه ای بزرگ نشسته بود که برق سکه ها ی داخل آن از دور چشم او را خیره می کرد. عبیدالله در حالی که با سکه ها بازی
می کرد بار دیگر درخواست خود را تکرار کرد. صدای جرینگ جرینگ سکه ها نمی گذاشت قاضی بتواند بر افکارش تمرکز کند.
صد ها هزار دینار او را وسوسه می کرد. برق سکه ها چشم او را کور کرده بود و صدای سکه ها نمی گذاشت نصایح امیر المؤمنین علی علیه السلام را به خاطر بیاورد. پس دینش را معامله کرد. قلم بر دست گرفت و نوشت: «حسین ارکان مسلمین را شقه شقه کرده و با امیرالمؤمنین یزید بن معاویه به مخالفت پرداخته است. برای من خروج او از اسلام محرز شده و حکم من جنگ با اوست و قتل او برای حفظ شریعت اسلام واجب است. امضا قاضی شریح»(4)
این گونه او به عنوان عالم دینی و معتمد مردم در آتش طمع خود اسیر شد و برجماعت جاهل کوفه راهنما شد که شاید اگر فتوای قاضی شریح نبود کسی جرأت
نمی کرد به روی نوه ی پیامبر صلی الله علیه و آله دست دراز کند.
________________________________________
منابع

(1)تاریخ کوفه – سید حسن براقی نجفی
(2)نهج البلاغه- سید شریف رضی
(3)اخبار القضاة – ابن وکیع محمد بن خلف حیان
(4) کتاب الفین – علامه حلی

تاریخ درج: 15/07/1394 | کد مطلب: 7 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 881

بدمتوسطخوبخیلی خوبعالی

نظرات:

پاسخ به:
عنوان شما:
نظر: