![Title]( "Title")
معرفی دشمنان
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
سمره بن جندب فزاری
"سمره" درخت خرمايى در باغ يكى از انصار داشت و آن انصارى با زن و فرزندانش در آن باغ زندگى مى‌كرد. سمره، از آنجا كه انسان فاسدى بود، بدون در زدن يا اجازه گرفتن، به بهانۀ رسيدگى به درختش، وارد خانۀ انصارى مى‌شد.
انصارى به سمره گفت: «هرگاه خواستى وارد خانه شوى، در بزن. »
سمره گفت: «نه، اين درخت ملك من است و من در ملك خودم از كسى اجازه نمى‌گيرم.»
انصارى نزد پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله رفت و از سمره شكايت كرد. پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله سمره را فراخوانده و به او فرمودند: «هرگاه خواستى وارد خانۀ انصارى بشوى، از او اجازه بگير.» سمره قبول نکرد. پس پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به او پيشنهاد دادند كه درخت را به انصارى بفروشد.
سمره باز لجبازی کرد و نپذیرفت. پس حضرت محمد صلّى اللّه عليه و آله فرمودند: «اگر اين درخت را به انصارى واگذار كنى، من ضمانت مى‌كنم كه ده درخت در بهشت به تو بدهم.» سمره در پاسخ به رسول خدا صلی الله علیه و اله گفت: «من نيازى به درختان بهشتى ندارم.»
در اين هنگام پيامبر صلّى اللّه عليه و آله ناراحت شدند و به انصارى دستور دادند: «درختش را از ريشه بكن و به صورتش پرتاب كن». سپس حضرت به سمره بن جندب گفت: «تو انسانى هستى كه درصدد زيان رساندن به مسلمانان هستى.» (انساب الاشراف- جلد ۱۳).
مادر سمره بن جندب فزاری الکفاء دختر حارث و از قبیله‌ی بنی سعد بود. او پس از مرگ پدر سمره با مردی از انصار به نام مری بن شیان ازدواج کرد و سمره از کودکی در خانه‌ی این مرد بزرگ شد. سمره با وجود سن کم در جنگ احد شرکت نمود.
در زمان حکومت خلیفه‌ی دوم سمره به شراب فروشی مشغول بود (صحصح بحاری – جلد ۲ – صفحه ۷۷۴). اما اوج جنایات و بد کاری‌های سمره بن جندب در زمان حکومت معاویه لعنت الله علیه بود. پس از شهادت امیرالمومنین علی علیه السلام و پذیرفتن صلح توسط امام حسن علیه السلام، معاویه عهد نامه را زیر پا گذاشت و ظلم و ستم به شیعیان و کشتار ایشان و جعل حدیث را شروع کرد. معاویه لعنت الله علیه، سمره را جانشین زیاد بن ابیه در بصره نمود. او تنها شش ماه والی بصره بود و در همین شش ماه جنایات و کشتار شیعیان را در دستور کار خود قرار داد. گفته می‌شود او هشت هزار نفر را بدون مدرک و تنها به ظن شیعه بودن کشت. فلسفه‌ی او هنگامی که از بیگناهی برخی از کشته‌ها سوال می‌کردند این بود که اگر اهل بهشت بوده رفتنش به بهشت تسریع شده و اگر جهنمی است به دوزخ می‌رود. ( شرح نهج البلاغه – ابن ابی حدید- جلد ۴).
با تمامی این اوصاف، سمره بن جندب فزاری از سوی برخی به عنوان صحابه‌ی رسول خدا صلی الله علیه و آله گاهی در حد یک معصوم بالا رفته و به احادیث و روایات او استدلال می‌شود. این در حالی است که او با دریافت چهار صد درهم از معاویه لعنت الله علیه به بالای منبر رفت و آیه ۲۰۷ سوره‌ی بقره که همه می‌دانستند در شان امیرالمومنین علیه السلام نازل شده است را منسوب به ابن ملجم مرادی کرد ( بحار الانوار- محمد باقر مجلسی- جلد ۳۳).
سمره بعد از عزل از امارت بصره در سال ۵۴ به کوفه رفت و در همان جا به درک واصل شد. گفته می‌شود در هنگام مرگ، گرفتار سرما و لرز شدیدی شد و بر همان حال مرد (اسد الغابه- جلد دوم – صفحه ۳۰۳)
|
تاریخ درج: 29/02/1396 | کد مطلب: 8 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 986