![Title]( "Title")
مقاله مناسبتی
به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
می‌خواهم از شما بگویم. از شما که از کودکی‌هایمان نامتان را برایمان خوانده‌اند و مهرتان را بر قلبمان فزون نمودند. آخر محبت شما را از همان روز الست، پروردگارِ عالم با فطرتمان عجین و در قلب هایمان به ودیعت نهاده است. به راستی که اگر مهرتان بر دلهایمان نمی‌تابید ما را چه سودی بود از زیستن و روز را به شب رساندن؟ گویا که مهر شما تنها بهانه ایست برای نفس‌های ما. اما نه. فقط مهرتان نیست، بلکه تمام خلقت شما بهانه ایست برای آفرینش.
لولاک ما خلقت الافلاک.یا محمد اگر تو نبودی افلاک را نمی‌آفریدم. مگر نه این است که همه‌ی شما از خاتم الانبیا تا خاتم الاوصیا نور واحد هستید؟ پس بی شک و به یقین آسمان و زمین به دست رب العالمین از بهر شما خلق و با ولایتتان استوار گشت.
گرچه عظیم است مقام شما و گرچه ناتوان است عقول ما از فهم این منزلت عظمی، اما شما آنچنان قلبهایمان را از مهربانی‌هایتان لبریز نموده‌اید که گویی میان قطره و دریا فاصله‌ای بیش نیست. از کودکی هایمان بر سر سفره کرامت شما روزها و ماه‌ها و سالها را سپری کرده‌ایم. هر زمان که غم و محنت روزگار، قلبمان را می‌آزرد، تنها آن گنبد طلایی و صحن جامع رضوی مرهمی می‌شد بر جراحت‌های دلمان. قدم به حرم که می‌گذاشتیم رایحه‌ای از بهشت به مشاممان می‌رسید.
آب سقاخانه آنچنان گوارای وجودمان می‌گشت، گویی که آن آب همان شراب بهشتی حوض کوثر است. آن زمان که نگاه چشمانمان با ضریحتان گره می‌خورد به زعم خود گمان می‌بردیم که اینجا همان فردوس برین است و ما در پناه امام رئوفی هستیم که از سویی حجت خداست و از سوی دیگر پدری مهربان.
به راستی که شما در تمامیِ لحظات برایمان پدری کرده‌اید اما ما، نه تنها از برای رضایتتان قدمی پیش نگذاشته‌ایم بلکه همواره قلب رئوفتان را آزرده‌ایم! می‌گوییم که شما را دوست داریم؛ اما چه کسی دیده که محب قلب محبوب را بلرزاند و غم بر چهره‌اش بنشاند؟ می‌گوییم که رهرو شما هستیم اما کدام عملمان نشان گر پیروی از شماست؟ اصلا آیا می‌توانیم نام خود را شیعه گذاریم؟ مگر نه این است که ما باید قدم در جای پای شما گذاریم اما چه فاصله ای است میان راه ما که سراسر اطاعت از هوای نفس است و راه شما که ابتدا و انتهای آن بندگی پروردگار است؟
آقا جان به یقین می‌دانیم که بد کرده ایم. نمک خورده و نمکدان شکسته ایم اما ما را جز شما، پناهی نیست در این عالم. گرچه کوله بارمان را گناه سنگین نموده اما در این میان، محبت فاطمه نیز سراسر وجودمان را فراگرفته است. هربار که اسم مادرتان به میان می‌آید قلب هایمان می‌لرزد و اشک هایمان به یاد آن کوچه‌ی باریک بر گونه هایمان سرازیر می‌گردد. می‌دانیم که به مانند همیشه به حرمت نام زهرا و محبت او ما را خواهید بخشید و در این طوفان عصر غیبت رهایمان نخواهید کرد، چرا که خودتان به ما آموخته اید که امام همدمی است برای تنهایی و پدری است دلسوز که جز به صلاح فرزندان نمی‌اندیشد.
مولا جان صلاحمان را در رکاب فرزندت مهدی عجل الله تعالی فرجه رقم بزن تا عاقبتمان با نگاه مادرتان ختم به خیر شود و آخرتمان در محضر شما امضا گردد.
|
تاریخ درج: 02/05/1397 | کد مطلب: 9 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 710