![Title]( "Title")
معرفی علما و اصحاب
به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
ابن ابی عمیر
نام کاملش محمد بن ابی عمیر زیاد بن عیسی ازدی بود و در سال ۱۲۵ هجری قمری در بغداد به دنیا آمد. او که بغدادی الاصل بود از محدثان بزرگ امامیه به شمار می‌رود و از یاران امام موسی کاظم علیه السلام می‌باشد. با این حال او از امام رضا علیه السلام نیز بی واسطه حدیث نقل کرده است و همچنین شیخ طوسی نقل کرده که ایشان تا زمان امام جواد علیه السلام نیز زنده بوده و آن حضرت را نیز درک کرده است.
ابن ابی عمیر که از خواص و نزدیکان امام موسی کاظم علیه السلام بود همچون مولایش مدتی طولانی از عمر خود را در زندان به سر برد و از شکنجه‌هایی که بر روی او می‌شد داستان‌ها روایت شده است. ابتدا در زمان امام موسی کاظم علیه السلام به خاطر امتناع از پذیرفتن منصب قضا در حکومت هارون الرشید به زندان افتاد و چهار سال در زندان بود. او پس از آزادی بار دیگر دستگیر شد و در زیر شکنجه‌های حکومت عباسی می‌خواستند مخفیگاه شیعیان و نام اصحاب امام موسی کاظم علیه السلام را از او بگیرند ولی با وجود شکنجه‌های فراوان او به اسرار اهل بیت اقرار نکرد. او را برهنه میان دو نخل می‌بستند و بیش از صد ضربه تازیانه بر او می‌زدند ( عده الاصول- محمد طوسی). بعد از به هلاکت رسیدن هارون الرشید و خلافت مامون او نیز چون سایر شیعیان مدتی آزاد شد و در امان بود.
او در مدتی که در زندان به سر می‌برد، کتاب‌های بی شمار خود را خواهرانش سعیده و منه که هردو راوی حدیث و احکام بانوان بودند سپرده بود ولی بعد از آزادی فهمید که تمامی آن تالیفات از بین رفته است. روایت شده که خواهر ابی عمیر از بیم ماموران حکومتی کتاب‌های او را در زیر خاک مدفون کرده که بعد از چهار سال کتاب‌ها پوسیده اند ( الاختیار المعرفه الرجال – محمد طوسی).
او در دوران ولایت عهدی امام رضا علیه السلام بار دیگر کتب و تالیفات خود را باز نویسی کرد ولی بعد از شهادت امام رضا علیه السلام بار دیگر و این بار به دستور مامون او را به زندان انداختند و کتب او را از بین بردند.
با این که کتاب مشخصی از او باقی نمانده ولی سایر علما و محدثین از روایات و احادیث او نام برده اند و مورد قبول شیعیان و حتی اهل تسنن است.
محمد بن ابی عمیر در نزد بیش از صد استاد کسب علم نموده و شاگردانی چون علی بن سندی و فضل بن شاذان را پرورش داده است.
او از جایگاه علمی بالایی برخوردار بوده است و در علم فقه، علم حدیث و علم کلام تبحر داشته است و شیخ مفید او را درجمله‌ی اصحاب اجماع می‌داند. نام او در بیش از ۶۴۵ اسناد روایی آمده است. سرانجام او در عصر ولایت امام جواد علیه السلام در سال ۲۱۷ هجری قمری وفات نمود.
|
تاریخ درج: 28/08/1397 | کد مطلب: 7 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 464