أَلا إنَّ أَولِیائَهُمُ الَّذِینَ ذَکرَهُمُ اللهُ فِی کِتابِهِ فَقَالَ عَزَّوَجَلَّ: ﴿ لا تَجِدُ قَوْماً یؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ یوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ کانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشیرَتَهُمْ أُولئِکَ کَتَبَ فی قُلُوبِهِمُ الْإیمانَ وَ أَیدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَ یدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فِیها رَضِی اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِکَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾ (المجادلة (۵۸): ۲۲)

پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله در خطابه‌ی غدیر برای اثبات شخصیت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام و دوستان و دشمنان ایشان حدود صد آیه از قرآن کریم را استدلال و استشهاد کرده‌اند. رسول خدا صلی‌الله علیه و آله درمورد دوستداران ائمّه علیهم السلام می‌فرمایند: «آگاه باشید! که دوستان امامان کسانی هستند که خداوند آن‌ها را در کتاب خود یادکرده و فرموده: ﴿هیچ قومی را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمی‌یابی که با دشمنان خدا و رسولش دوستی کنند، هرچند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند؛ آنان ‌کسانی هستند که خداوند ایمان را بر صفحه‌ی دل‌هایشان نوشته است﴾.
چیزی که رسوخ کند و غیرقابل تغییر باشد، کتابت می‌گویند. خداوند می‌فرماید:
﴿کتَبَ عَلی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ﴾ (الأنعام (۶): ۱۲.): (خدا بر خودش رحمت را فرض کرده است).
آن‌ها کسانی هستند که خداوند در قلوب آن‌ها ایمان را نوشته است.

والسّلام علیكم و رحمة الله و بركاتُه