![Title]( "Title")
معرفی ادعیه
به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
مناجات الراغبین
خدایا خودت را به درگاهت شفیع آورم و از تو به خودت پناه برم
این دعا که پنجمین دعا از مجموعه دعاهای پانزده گانه ی امام سجاد علیه السلام است در کتاب صحیفه الثانیه السجادیه آمده است و شیخ قمی نیز آن را در کتاب مفاتیح الجنان آورده است. علامه مجلسی خواندن این دعا را در روز های سه شنبه توصیه کرده اند.
راغبین از ریشه ی رغبت و به معنای دوست داشتن است. در برخی مفاهیم رغبت را به معنی تمایل داشتن به چیزی یا کسی آورده اند.
این دعا گفتگوی مومنانی است که مشتاق الطاف الهی هستند و می خواهند از لطف و کرامت بی کران خداوند بهره مند شوند . ما در این دعا از زبان امام معصوم تعابیری را می خوانیم که در بند بند آن خوف و رجا در کنار هم موج می زند و این توازن و تعادل در ترس از خدا و امید داشتن به رحمت بی انتهای او، گفتگویی این چنین شیرین را رقم می زند:
إلهى اِنْ كانَ قَلَّ زادى فِى الْمَسيرِ اِلَيْكَ، فَلَقَدْ حَسُنَ ظَنّى بِالتَّوَكُّلِ عَلَيْكَ، وَ اِنْ كانَ جُرْمى قَدْ اَخافَنى مِنْ عُقُوبَتِكَ، فَاِنَّ رَجآئى قَدْ اَشْعَرَنى بِالْأَمْنِ مِنْ نِقْمَتِكَ، وَ اِنْ كانَ ذَنْبى قَدْ عَرَضَنى لِعِقابِكَ، فَقَدْ اذَنَنى حُسْنُ ثِقَتى بِثَوابِكَ،
« خدایا اگر توشه ام براى پیمودن راه به سوى تو اندک است ولى گمانم به توکل و اعتماد بر تو نیکوست و اگر جرم و گناهم مرا از کیفر تو ترسناک کرده ولى امیدم به من نوید ایمنى از انتقامت را مى دهد و اگر گناهم مرا در سر راه کیفرت قرار داده ولى اعتماد خوبى که به تو دارم مرا به پاداش نیک تو آگاه کرده است.»
امام سجاد علیه السلام به ما می آموزد که اگر از این ترس کاسته شود باعث بی احترامی به پروردگار و فراموشی او و اگر زیاد تر از حد خود باشد باعث ترس و فرار بنده از خداوند می شود و به این صورت بنده توان گفتگوی بی آلایش با خدایش را از دست می دهد.
در قسمت دیگری از این دعا، امام، شیعیان را به داشتن همت بلند و درخواست درجات متعالی از خداوند تشویق می کند و از ایشان می خواهد که در همه حال به خداوند اعتماد و توکل داشته باشد و هیچ گاه به حضرتش سو ظن نداشته باشد:
اَتَيْتُكَ طامِعاً فى اِحْسانِكَ، راغِباً فِى امْتِنانِكَ، مُسْتَسْقِياً وابِلَ طَوْلِكَ، مُسْتَمْطِراً غَمامَ فَضْلِكَ، طالِباً مَرْضاتَكَ، قاصِداً جَنابَكَ،
«به درگاهت آمده ام در حالى که آزمندم به احسانت مشتاقم، به دریافت بخششت تشنه ام به باران رحمتت باران جویم، از ابر فضل و احسانت جویاى اسباب خشنودیت هستم و عازم تشرف به آستانت گشته ام، در جویبار عطایت وارد گشته و خواهشمند بهترین نیکی هاى تو هستم، بار نیاز به درگاه حضرت تو فرود آورده و ذات تو را خواهانم.»
در این دعا مومنان از زبان ولی امرشان بهترین ها را از خداوند می خواهند . امید به رحمت خداوند دارند و در کنار آن به کوتاهی خود در امر بندگی اعتراف می کنند. بخشش می طلبند. گردن کشی نمی کنند و ایمان دارند که باران رحمت خداوند پایانی ندارد و می دانند که هرگاه در خانه ی خداوند را بکوبی حتما گشوده خواهد شد:« بار نیاز به درگاه حضرت تو فرود آورده و ذات تو را خواهانم و کوبنده ام درِ رحمتت را و خوارم در برابرِ عظمت و جلالت.»
منابع
(1) بحارالانوار جلد 91 صفحه 145
(2) مفاتیح الجنان صفحه 169
|
تاریخ درج: 19/11/1397 | کد مطلب: 5 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 166