![Title]( "Title")
در مسیر عبودیت
به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
عبودیت انسان حکایت می‌کند که دارای رب است و ربوبیت هم نشان می‌دهد که رب، عبد دارد؛ پس عبودیت تحت اشراف ربوبیت است. اگر چه بین عبودیت بنده و ربوبیت رب رابطه وجود دارد اما این بدان معنا نیست که بین خالق و مخلوق سنخیت است بلکه هیچ گونه شباهت و تشکیکی میان خداوند و بندگانش حتی برترین آنها یعنی حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله نیست. قرآن در این باره به صراحت می‌فرماید: "لیس کمثله شی" هیچ چیزی شبیه او نیست.
او رب مطلق است و انسان نیز باید بنده مطلق باشد. انسان در مراتب بندگی می‌تواند تا نهایت بالا برود و هیچ نقطه پایانی برای عبودیت خداوند وجود ندارد. دین می‌گوید که عبودیت خطی مستقیم است که انتها ندارد و انسان هرآنچه که تلاش بکند می‌تواند پله‌های عبودیت را بالا برود. راه بندگی در مقابل خداوندی که خود بی نهایت است، انتها ندارد. خداوند، بی نهایتِ غناست و انسان بی نهایتِ فقر است. اولیای بزرگ خدا از جمله پیامبراسلام صلی الله علیه و آله تمام افتخارشان این بود که عبد مطلق خداوند هستند و در تمام احوال به فقرِ وجودی خود در مقابل عظمت الهی اشاره می‌کردند.
در سیر عبودیت آن کس که فقر خود را بیشتر دریابد، بندگی خداوند را بیشتر خواهد نمود و به پله‌های عبودیتِ بالاتر خواهد رفت. آن کس که مقرب تر است، در مقابل عظمتِ ربوبیتِ پروردگار، متواضع تر و فقیر تر است. در این راستا امام سجاد علیه السلام خطاب به یکی از اصحابشان می‌فرمایند:"ای زُهَری، با هرکس که برخورد می‌کنی یا بزرگتر یا کوچکتر و یا هم سن توست؛ اگر از تو بزرگتر باشد بگو او قبل از من ایمان آورده و بیش از من کار خیر و عمل صالح انجام داده است پس او بر من فضیلت و برتری دارد و اگر از تو کوچکتر باشد، بگو من بیش از او گناه و معصیت کرده و خطاکارم؛ و او از من بهتر و برتر می‌باشد و اگرهم سن و هم سطح تو باشد، بگو من به گناهان خود مطمئن هستم؛ ولی نسبت به بدیهای او شک دارم و یقین به گناه او ندارم و هرگز انسانِ عاقل یقینش را با شک عوض نمی‌کند، پس من از او بهتر نیستم." این تفکرِ امام سجاد علیه السلام است. تفکرِ کسی که سرتاپای وجودش عبودیت است. تربیت امامان این گونه بوده است.
در انتهای این بحث ذکر این نکته لازم است که رب به معنای تربیت کننده نیز هست. آنکه ربِ مطلق است خداوند عظیم است که باید در مقابل او بندهِ مطلق بود.
بعد از خداوند حجتِ هر زمان، تربیت امت را به عهده دارد، پس در مقابل حجت خدا نیز باید تواضع نمود و مطیع اوامر او شد، زیرا که امر او امر خداوند و نهی او نهی خداوند است. خداوند شعاع ربوبیت را به مادر و پدر نیز تابانده است. از این رو آنان نیز نسبت به ما ربوبیت محدود و نسبی دارند. اما آن کس که ربوبیت مطلق دارد و بی نهایت است، فقط خداوند متعال می‌باشد.
|
تاریخ درج: 29/11/1397 | کد مطلب: 1 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 321