به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز

مناجات الذاکرین

از بزرگترين نعمت‌هاى تو بر ما همان جريان داشتن ذكر تو بر زبان ما است.
مناجات الذاکرین سیزدهمین مناجات از سلسه مناجات‌های ۱۵ گانه‌ی امام سجاد علیه السلام است که به مناجات‌های خمس عشر معروف می‌باشند. این مناجات‌ها در کتاب صحیفه ثانیه سجادیه آورده شده است و مرحوم علامه مجلسی در کتاب بحار الانوار آن را آورده اند. خواندن مناجات الذاکرین در روزهای چهارشنبه بیشتر توصیه شده است. در ابتدای این مناجات از زبان امام سجاد علیه السلام می‌خوانیم که اگر خود پروردگار متعال به ما انسان‌ها فرمان نمی‌داد که او را یاد کنیم، لزومی بر یاد ایشان نبود، چرا که او را منزه از یاد خود می‌دانستیم. از طرفی انسان ناتوان از به جا آوردن نام و ذکر خداوند می‌باشد و این ناتوانی برای همه‌ی انسان‌ها می‌باشد و ما هیچ گاه نخواهیم توانست خدا را آن گونه که شایسته است یاد کنیم.
«إِلَهِي لَوْ لا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ [عَنْ ] ذِكْرِي إِيَّاكَ، عَلَى أَنَّ ذِكْرِي لَكَ بِقَدْرِي لا بِقَدْرِكَ، خدايا! اگر پذيرفتن فرمانت واجب نبود تو را پاك تر از آن مى‌‏دانستم كه من نام تو را به زبان آورم، گذشته‏ از اين كه ذكرى كه من از تو كنم به اندازه فهم من است نه به مقدار مقام تو.»

در حقیقت ذکر خداوندگار منتی است از سوی او برای انسان و نعمتی است بزرگ، که هرچه شکر آن را به جای آوریم نخواهیم توانست که حق مطلب را به درستی ادا کنیم. پس روز و شب از خداوند می‌خواهیم توفیق به ما عطا نماید تا بتوانیم ذکر او را در لحظه‌های زندگیمان جاری کنیم و باشد که لحظه‌ای بر ما نگذرد که در آن از یاد خداوند خویش غافل شده باشیم.
«إِلَهِي فَأَلْهِمْنَا ذِكْرَكَ فِي الْخَلاءِ وَ الْمَلاءِ، وَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ، وَ الْإِعْلانِ وَ الْإِسْرَارِ، وَ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ، وَ آنِسْنَا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ، پس ذكر خويش را به ما الهام كن در خلوت و جلوت و شب و روز و آشكار و نهان و در خوشى و ناخوشى و ما را به ذكر خفى و پنهانت مأنوس كن.»
در ادامه‌ی این دعا امام سجاد علیه السلام می‌فرمایند که هیچ عقلی از معرفت و شناخت خدا بی بهره نیست و خداوند عقل‌ها را چنان آفریده که بتوانند او را بشناسند و این امر باعث آرامش دل هاست.«خِرَدهاى متفرق و جدا همه در مورد شناسايى و معرفت تو متفق گشته‌‏اند و از اين رو دلها جز به ياد تو آرام نگيرند.»
در پایان این دعا با توجه به این که ذکر می‌شود که هدف نهایی انسان لقاء الله می‌باشد و هر لذتی که به غیر از ذکر خدا حاصل شده است نیازمند استغفار است. از خداوند می‌خواهیم که لذت ذکر نام او و یاد او را از ما دریغ نفرمایند.

تاریخ درج: 28/03/1398 | کد مطلب: 6 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 629

خطبه،شرح‌خطابه،شرح‌خطابه‌ی‌غدیر،والپیپر،کاغذدیواری

بدمتوسطخوبخیلی خوبعالی

نظرات:

پاسخ به:
عنوان شما:
نظر: