درسی از خطابه سایت خطابه‌ی غدیر-صفحه اصلی ماژول مطلب

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

قائمیت امام زمان علیه السّلام

شروع معرفی امام زمان علیه السّلام در خطابه‌ی غدیر با القاب «خاتم الائمّه»، «القائم» و «المهدی» صورت گرفته است. تأکید پیامبر صلّی الله علیه و آله از این انتساب، روی مفهومی است که آن را با کلمه‌ی «منّا» بیان فرموده‌اند .
در جمله‌ی «أَلا إِنَّ خاتَمَ الْأَئِمَةِ مِنَّا الْقائِمَ الْمَهْدِي»: «إنّ» از حروف ﻣﺸﺒﻬﺔ بالفعل است، «خاتَمَ الْأَئِمَةِ» مضاف و مضاف الیه و «منّا» خبر است.
مقصود پیامبر صلّی الله علیه و اله و سلّم این است که آخرین امامی که شما می‌شناسید و تمام انبیا‌ی گذشته روی آن تأکید و به آن افتخار کرده‌اند، از خاندان ماست.
در حالی که بشریت به پیامبران و تمام پیامبران به خاتم الانبیاء صلّی الله علیه و آله و سلّم افتخار کرده‌اند، افتخار و مباهات خاتم الانبیاء صلّی الله علیه و آله به حضرت مهدی علیه السّلام بوده است، چرا که خاتم الائمّه از فرزندان دختری ایشان است.
عایشه نقل می‌کند که پیامبر صلی الله علیه و اله و سلّم فرمودند: «مهدی از خاندان من است. من به وسیله‌ی امر الهی (وحی) جنگ کردم و او با آشنایی با سنّت من می‌جنگد».
تمام تأکید پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلّم در «منّا»، این است که عنوان کنند خاتم الائمه از ماست. ایشان در احادیث متعددی این مطلب را بیان می‌فرمایند که در زیر بخشی از این روایات از کتاب «منتخب الاثر» تألیف آیة الله صافی گلپایگانی ذکر می‌گردد:
۱- این روایت از کتاب «البرهان فی علامات مهدی اخر الزمان» نوشته‌ی «گنجی شافعی» است.
از راویان مختلف نقل شده تا به علی علیه السّلام رسیده است. حضرت علی علیه‌السّلام از پیامبر صلی الله علیه و اله و سلّم سؤال می‌کنند:
«مهدی از ماست یا از غیر ما»؟ حضرت رسول صلی الله علیه و اله و سلّم می‌فرمایند:
«مهدی از ماست. خدا اسلام را با او پایان می‌برد، همان‌گونه که با ما شروع کرده است. به واسطه‌ی ما مردم از فتنه نجات پیدا می‌کنند، همان‌گونه که از شرک نجات پیدا کردند. هم چنین به واسطه‌ی ما اهل ‌بیت، مردم از عداوت و دشمنی نجات پیدا می‌کنند، همان‌گونه که بعد از دشمنی در زمان شرک، قلب‌های ایشان به یکدیگر نزدیک شد».
۲- این روایت از کتاب«کنز العمّال»است. پیامبر صلی الله علیه و اله و سلّم می‌فرمایند:
«مردی از اهل بیت من خروج می‌کند که اسم او اسم من است، لقب او، لقب من است، اخلاقش، اخلاق من است. زمین را پر از عدل و داد می‌کند، همان طوری که پر از ظلم و ستم شده است».

اسامی، القاب و کنیه‌های ائمه علیهم السّلام

در عرب افراد را علاوه بر اسم با دو عنوان دیگر نیز می‌شناسند: لقب و کُنیه.
لقب اسمی است که معمولا صفت است و دلالت بر مدح یا ذمّ صاحب لقب دارد. مانند امیرالمومنین یا صادق یا هادی.
اعراب برای ابراز احترام، از ذکر نام اشخاص پرهیز می‌کنند و در عوض، کنیه به کار می برند.
کنیه معمولاً برای دختران با (اُمّ) شروع می‌شود، مانند «امّ الفضل» و برای پسران‌ و مردان با (اَب) آغاز می‌شود، مانند: «ابوالفضل».
هم چنین گاهی اوقات، برای کسی که به جایگاهی برسد، کنیه‌ای مخصوص آن موقعیت می‌گذارند، مثلاً وقتی می‌بینند یک نفر خیلی با فضیلت است، به او امّ الفضل می‌گویند.
از القاب مشهور پیامبر اسلام صلّی الله علیه و اله، ابوالقاسم است، زیرا خودشان و پدرشان در بین مردم بسیار نان و غذا تقسیم می‌کردند، از این رو کنیه‌شان ابوالقاسم شده است.
اباعبدالله از القاب امام حسین علیه السّلام است. در مورد اينكه آيا امام حسين علیه السلام فرزندي به نام عبدالله داشته اند، اختلاف است. برخي نام حضرت علي اصغر فرزند شيرخوار امام حسين عليه السلام را عبدالله ذكر كرده اند و از اين فرزند امام با نام عبدالله رضيع يعني شير خوار ياد كرده اند. اما اگر آن حضرت فرزندی به این نام نداشته باشند، عبدالله یعنی بنده‌ی خدا و اباعبدالله یعنی پدر بندگی خدا و در بندگی سرآمد بودن.
ابوالفضل که می‌گویند، یعنی در او همه‌ی فضائل جمع است. یا اباصالح که یکی از کُنیه‌های امام زمان ارواحنا فداه است یعنی آن حضرت در صالح بودن سرآمدند.

ادامه این مطلب در شماره بعد منتشر خواهد شد.

تاریخ درج: 10/09/1394 | کد مطلب: 3 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 1279

بدمتوسطخوبخیلی خوبعالی

نظرات:

پاسخ به:
عنوان شما:
نظر: