معرفی دشمنان سایت خطابه‌ی غدیر-صفحه اصلی ماژول مطلب

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

پسر مرجانه

نامش عبیدالله بود و پسر زیاد بن ابیه مردی بدنام و کنیزی به نام مرجانه بود. زیاد بن ابیه پس از به دنیا آمدن عبیدالله مادرش را طلاق داد و مرجانه با کافری به نام شیرویه اسوری ازدواج کرد و عبیدالله در خانه‌ی او بزرگ شد (تاریخ طبری، جلد ۳).
عبیدالله مردی بد نهاد، ستم پیشه و بیداد گربود. او در هنگام ناتوانی ترسو و هنگام توانمندی بسیار ستمگر بود. معاویه او را با این که سن کمی داشت زمامدار بصره کرد و او در دشمنی با اهل بیت و امیرالمومنین علیهم السّلام کوتاهی نکرد. پس از مرگ معاویه، یزید فهمید امام حسین علیه السّلام پس از رد بیعتش راهی کوفه‌ شده است و کوفیان با او بیعت کرده و مسلم بن عقیل در کوفه می‌باشد. طی نامه‌ای عبیدالله را به کوفه فرستاد تا جلوی ورود امام به شهر را گرفته ومخالفان را سرکوب کند. عبیدالله با ظاهری مبدل قدم به کوفه نهاد و در هنگامه‌ی ورود دستور سرکوب فوری مردم را صادر کرد و با به شهادت رساندن مسلم بن عقیل و هانی بن عروه و زندانی کردن مختار ثقفی باعث وحشت در میان کوفیان شد به طوری که ایشان دعوت و بیعت خویش با حسین بن علی علیهم السّلام را فراموش کرده و خود در زمره‌ی سپاهیان عبیدالله برای جنگ با فرزند رسول خدا درآمدند.

او عمر سعد را به فرماندهی برگزید و شمر بن ذی الجوشن را با او همراه نمود. پس از واقعه‌ی کربلا به دستور او اهل بیت رسول خدا را در کوچه‌های کوفه گرداندند و به کاخ آوردند. مهم ترین شخصی که توجه عبیدالله را به خود جلب کرد امام سجاد علیه السّلام بود. او از بودن مردی در میان اسرا تعجب نمود و نام ایشان را پرسید و پس از شنیدن جواب امام پرسید: «مگر علی بن حسین در کربلا شهید نشد؟» امام در حالی که در غل و زنجیر اسیر بودند فرمودند: «هیچ انسانی نمی‌میرد مگر به اذن خداوند» (آل عمران آیه ۱۴۵).
عبیدالله بن زیاد با مشاهده آن حضور ذهن و حاضر جوابی و پاسخ کوبنده جوانی که در زنجیر اسارت است، خشمگین شد و دستور داد تا علی بن الحسین علیهما السّلام را نیز به شهادت رسانند، ولی حضرت زینب کبری علیها السّلام فریاد برآورد: «‌ای ابن زیاد! آن همه از خون‌های ما که ریخته‌ای، برایت کافی نیست؟ سوگند به خدا، اگر می‌خواهی او را بکشی مرا نیز باید همراه او بکشی».
پس از مرگ یزید، عبیدالله در کوفه ادعای خلافت کرد ولی از ترس مختار ثقفی از کوفه خارج شد و به جنگ با توابین پرداخت. می‌گویند در آن سال‌ها به جای پشیمانی از اعمال خود بابت این که به نصیحت اطرافیان گوش داده و مختار ثقفی و علی بن حسین علیه السّلام را نکشته ناراحت بوده ولی سعی می‌نمود از مسئولیت قتل امام حسین طفره برود و ادعا می‌کرد :«دلیل کشتن حسین به دست من این بود که یزید پیشنهاد کرد یا او را بکشم یا خودم کشته شوم و من قتل او را برگزیدم» (الکامل فی التاریخ، جلد دوم).
سرانجام در سال ۶۷ سپاهیان مختار با سپاهیان عبیدالله درگیر شدند و در این جنگ عبیدالله توسط ابراهیم اشتر کشته شد و سرش را برای مختار فرستادند.
مختار پس از نماز شکر سر را به مدینه به نزد امام سجاد علیه السّلام و محمد حنفیه فرستادند. امام سجاد علیه السّلام پس از مشاهده‌ی سر سجده‌ی شکر به جا آوردند و فرمودند خدا به مختار جزای خیر عنایت کند (تاریخ یعقوبی، جلد دوم/ عقدالفرید، جلد پنجم).
و از امام صادق نقل است :«پس از حادثه‌ی عاشورا هیچ بانویی از بانوان بنی هاشم سرمه نکشیدند و موی خود را شانه نکردند تا آن که ابن زیاد به هلاکت رسید» (اعیان الشیعه، جلد چهارم).

تاریخ درج: 10/09/1394 | کد مطلب: 6 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 1020

بدمتوسطخوبخیلی خوبعالی

نظرات:

پاسخ به:
عنوان شما:
نظر: