معرفی دشمنان

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز داوود عباسی داوود فرزند علی بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب عموی ابوالعباس سفاح بود. سفاح از فعالان ضد اموی بود و به عنوان خلیفه‌ی عباسی در کوفه خطبه خواند. هنگامی که سفاح قصد داشت در مسجد کوفه خطبه بخواند بر فراز منبر رفت ولی هرچه کرد نتوانست زبان به خواندن خطبه بگشاید و از سخن گفتن باز ماند. در این زمان عمویش داوود بن علی از جای برخواست و بر جلوی منبر خطبه‌ای حماسی و مردم فریب قرائت کرد و از تمامی مردم شهر فتح شده برای سفاح بیعت گرفت. این کمک داوود بی پاداش نماند و کمی بعد سفاح او را به عنوان والی کوفه، مکه و مدینه انتخاب می‌کند. داوود بن علی بسیار سخت گیر و انتقام جو بود او ماند سایر حکمرانان عباسی امویان را شکنجه می‌کرد و به هر فردی که منتسب به امویان بود و یا احتمال اموی بودن او را می‌داد رحم نمی‌کرد و در کشتنش درنگ نمی‌نمود. داوود با اهل بیت علیهم السّلام و علویان نیز دشمنی داشت و هر چه می‌کوشید نمی‌توانست این دشمنی را پنهان کند. تلاش‌های بسیار او برای تفرقه افکندن میان بنی الحسین و بنی الحسن علیهما السّلام در تاریخ آمده است (تاریخ الامراء المدینه - صفحه ۱۱۳). در زمان حکومت او امام صادق علیه السّلام بسیار زیر نظر بودند زمانی که حضرت برای زیارت خانه‌ی خدا راهی حج شدند داوود بن علی از عدم حضور امام استفاده کرد و دستور دستگیری معلی بن خنیس خدمت کار امام صادق علیه السّلام را صادر کرد. معلی نه تنها خدمتکار امام بلکه یکی از نزدیک ترین یاران ایشان و محدث حدیث بود. داوود پس از شکنجه و آزار فراوان دستور قتل او را صادر کرد. امام صادق علیه السّلام پس از بازگشت و شنیدن خبر شهادت معلی بن خنیس به نزد داوود رفتند و او را شدیداً سرزنش فرمودند و خواستار خون آن بیگناه شدند. داوود بن علی که نمی‌خواست مستقیماً با اهل بیت دشمنی و مخالفت کند بهانه تراشی نمود و گناه قتل را بر گردن سیرافی مامور حراست شهر انداخت و به این جرم او را قصاص نمود. سیرافی هنگام مرگ به اولیای دم اظهار داشت که این حاکمان به ما دستور قتل افراد را می‌دهند ولی در هنگام قصاص ما باید قصاص شویم. روایت است که هنگامی که این خبر را به امام صادق علیه السّلام دادند ایشان تمام شب را در سجده و نماز بودند و هنوز حضرت سر از سجده بر نداشته بودند که صدای گریه و صیحه شنیده شد پس امام صادق علیه السّلام فرمودند: «همانا من خدای سبحان را خواندم و دعایم به اجابت رسید.» (منتهی الامال - جلد دوم). فردای آن روز دهم ربیع الاول سال ۱۳۳ خبر مرگ ناگهانی داوود بن علی در شهر پیچید او که تنها هشت ماه از حکومت خویش را پشت سر گذاشته بود در ۵۲ سالگی به هلاکت رسید.

تاریخ درج: 16/01/1395 | کد مطلب: 5 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 721