درسی از خطابه

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز ادامه از شماره قبل مماس حقیقی با قرآن امام مهدی علیه السّلام مماس حقیقی با قرآن‌اند. این که در قرآن کریم گفته‌اند: ﴿لا يَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ﴾ مماس حقیقی قرآن کریم، پاک شدگان‌اند. ﴿إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً﴾ ﴿خداوند مى‏ خواهد پليدى و گناه را فقط از شما اهل بيت دور كند و كاملاً شما را پاك سازد﴾. حضرت مهدی علیه‌السّلام هم جزء پاک شدگان هستند، بنابراین مماس با قرآن‌اند. اگر بخواهیم در مسائل متافیزیکی مماس بگوییم، معنایش این است که حقیقت قرآن با حقیقت آن حضرت، با هم مماس هستند. همان گونه که در شربت سکنجبین، حقیقت سرکه با انگبین با هم مماس‌اند، هر قطره‌ای ازاین محلول، هم سرکه و هم انگبین است. شما در وجود مقدس امام زمان و امیرالمؤمنین علیهما السّلام وهر نقطه‌ای از زندگیشان را که نگاه کنید، می‌بینید قرآن و امام است. هر کجای قرآن را هم که نگاه کنید، می‌بینید قرآن و امام است. این دو به همدیگر منطبق اند. امام زمان علیه‌السّلام در همه‌ی حالات، آیات کریمه‌ی قرآن را محکم می‌کنند. وقتی انسان آیه را می‌بیند، به صاحب آیه پی می‌برد، لذا به تمام جملات قرآن، آیه گفته شده‌ است. سخنان ما کلمه هستند. کلمه  معنی آیه می‌دهد، چرا که دلالت  بر متکلم می‌کند. در قرآن کریم به حضرت عیسی علی نبینا و آله و علیه السّلام کلمه می‌گویند: ﴿بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسيحُ عيسَى ابْنُ مَرْيَمَ﴾:﴿خداوند تو را به كلمه‌اى‌ از طرف خودش بشارت مى‌دهد كه نامش مسيح، عيسى پسر مريم است﴾. ﴿فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ﴾:﴿سپس آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت [و با آن ها توبه كرد]﴾. در تفاسیر ما می‌گویند: منظور ازکلمات، ائمه علیهم السّلام هستند، زیرا ایشان آیات خدایند. قیافه و چهره‌ی ظاهری امام زمان ارواحنا فداه، چشم‌ها، ابروها، صورت، دست‌ها، قد و رنگ، تناسب اندام، همه‌اش آیه و نشانه است. وقتی انسان این‌ها را می‌بیند، عظمت، خالقیت و رأفت خدا را می‌بیند. دل هر ذره را که بشکافی         آفتابیش در میان بینی «دل هر ذره» در مورد خلقت آیات آفاقی است. هر بخشی از زندگی امام زمان علیه‌السّلام را که می‌بینیم، آیه ی تکوینی خداست. مِهرشان نشانه‌ی مِهر بی‌نهایت خداست، مهر و آمرزش ایشان نشان آمرزش خداست، البته بدون این که سنخیت داشته باشد. برای خداشناسی لازم نیست که انسان ها به کهکشان‌ها بروند تا خدا را بشناسند. ﴿إِنَّ في‏ خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ لَآياتٍ لِأُولِي الْأَلْباب﴾: این آیه اشاره به خلقت آسمان‌ها و زمین است و در جای دیگر می‌فرماید: ﴿أ فَلا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ * وَ إِلَى السَّماءِ كَيْفَ رُفِعَت * وَ إِلَى الْجِبالِ كَيْفَ نُصِبَتْ* وَ إِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ﴾. ﴿آيا آنان به شتر نمى‌‏نگرند كه چگونه آفريده شده است؟* و به آسمان نگاه نمى‌‏كنند كه چگونه برافراشته شده‏؟* و به كوه‌‏ها كه چگونه در جاى خود نصب گرديده‏؟* و به زمين كه چگونه گسترده و هموار گشته است؟*‏﴾. تمام این‌ها آیات تکوینی است. امام زمان علیه‌السّلام آیات تکوینی را محکم می‌کنند، چرا که در وجود انسان، عالم بزرگ تری است. انسان میکرو فیلم عالم آفرینش است، یعنی هرچه در آفرینش از فیزیک و متافیزیک هست، در وجود انسان جمع شده. امام مهدی علیه‌السّلام انسان کامل است و در وجود این انسان کامل، میکرو فیلم تمام موجودات وجود دارد. تمام قوانین منطبق بر جهان، در وجود انسان کامل است، لذا امام زمان علیه‌السّلام آیه‌ی تکوینی خدا می‌باشند. به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم آن کس که خدمت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف می‌رسد، مبهوت جلال و جبروت ایشان می‌شود، زیرا که خدا در وجود مقدّس آن حضرت کانون گرفته است. اگر نقاش، نقاشی خود و یا خطّاط، خط را خود معرفی کند و بگوید: این نقاشی و این خطِ من است، دیگر اشتباه نمی‌کنیم. وقتی خدا خودش نشان بدهد، دیگر در آن اشتباه وجود ندارد. این است که ما در نوای صبح گاهی دعای عهد می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ أَرِنِي الطَّلْعَةَ الرَّشِيدَةَ وَ الْغُرَّةَ الْحَمِيدَةَ»:«خدایا!، این چهره‌ی ارجمند و آن پیشانی نورانی را نشان بده». در دعای زمان غیبت هم می‌گوییم : «اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ»:«خدایا! حجت خود را به ما نشان بده». وقتی او به ما نشان دهد، دیگر اشتباه ندارد؛ لذا کسی که امام علیه السّلام را می‌بیند، آیه‌ی خدا را دیده است. من نمی گویم خدایی لیک بی توفیق تو                          باد، برگی را نیارد از زمین برداشتن من نمی گویم خدایی لیک باید خلق را                          بر کف تو چشم روزی را مقدر داشتن                                                                            امام علیه السّلام آیه و نشانه‌ای است که از آن صاحب نشانه خبر می‌دهد. اگر کسی محبت ایشان را بچشد، به محبت های دیگر دل نمی‌‌بندد. اگر انسان ﻣﺤﺒّﺖ حقیقی بزرگ ترین آیت خدا یعنی امام زمان علیه‌السّلام را درک کند، به چیزهای دیگر اعتنا نخواهد کرد.

تاریخ درج: 29/04/1395 | کد مطلب: 8 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 647