![Title]( "Title")
معرفی دشمنان
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
از نسل دشمنی
سعود بن عبدالعزیز
سعود پسرِ بزرگِ عبدالعزیزِ وهابی بود. او در کنار پدر شاهد تلاش او برای احیای مذهبی جدید بود. عبدالعزیزی که می‌توان او را پایه گذار حکومت سعودی نامید عَلَم مخالفت بر ضد مذاهب شیعه و حتی سنی را چنان با افراطی گری بلند کرده بود که حتی بزرگان اهل سنت نیز او را تایید نمی‌نمودند. سعود مانند پدرش مطالعات علمی و مذهبی نداشت ولی همراه او در جنگ‌های قبیله‌ای بسیاری شمشیر زده و تا حدودی از او افراطی‌تر بود.
در سال ۱۲۰۲ هجری قمری (۱۷۸۷میلادی) به پیشنهاد محمد بن عبدالوهاب به ولیعهدی برگزیده شد و کوشید تا لیاقت خود در حفظ این حکومت و سلسله‌ی یاغی را نشان دهد.
هنگامی که میان قبایل حجاز صلحی موقت و اجباری برقرار شد و عبدالعزیز وهابی به ظاهر با اهل مکه به توافق رسید، سعود حمله‌ی قبیله‌ای شیعه نشین به نام خزعل به کاروان وهابیان را بهانه‌ای کرد تا دشمنی دیرینه‌ی خود با شیعیان و اهل بیت رسول خدا صلّی الله علیه و آله را به تصویر کشد.
با این بهانه سعود، در روز عید غدیر ۱۲۱۶ هجری قمری (۲۲ آوریل ۱۸۰۲میلادی) با سپاه ۲۰ هزار نفری راهی عراق شد. نخست به شهر کربلا تاخت.
کربلا چندین روز در محاصره‌ی سپاهیان سعود بود. با شکستن محاصره سربازان سعود به شهر کربلا وارد شدند و با نام جهاد فی سبیل الله شهر و شیعیان را به خاک و خون کشیدند و در قتل و آزار زنان و کودکان شیعی نیز کوتاهی نکردند. به دستور سعود ضریح امام حسین علیه السّلام را کنده و سوزاندند.
درب‌های حرم و نرده‌های فلزی حرم را کنده و آیینه کاری‌ها و اشیای قدیمی و هدایای پادشاهان و شاهزادگان ایرانی را به تاراج بردند. مرقد حبیب بن مظاهر را به آتش کشیدند و اسبان را در در داخل حرم بستند. شیعیان را گروه گروه به داخل حرم می‌آوردند و گردن می‌زدند. گفته شده ۵۰ نفر از علما و بزرگان شیعه را در کنار ضریح سر بریدند و ۵۰۰ نفر از شیعیان را در صحن در حضور سعود به قتل رساندند.
این جنایات هفته‌ها در شهر ادامه داشت به طوری که میرزا ابوطالب اصفهانی که چند ماه بعد به کربلا رسیده است در سفرنامه خود آورده: «در صحن مقدس خون مردمان روان بود و گنبد و حجره‌های صحن از جنازه‌ی مقتولین پر بود. شدت حادثه به قدری بود که من با این که بعد از یازده ماه وارد کربلا شده بودم واقعه به قدری تازگی داشت که به جز آن حدیثی دیگر بر زبان نبود و راویان در هنگام حکایت می‌گریستند و از شنیدن آن حکایات مو بر بدن‌ها راست می‌شد.»
سعود پس از این واقعه به قصد سوزاندن حرم امیرالمومنین علیه السّلام راهی نجف شد ولی با مقاومت مردم نجف شکست خورد و نتوانست آسیبی جدی به حرم وارد کند.عبدالعزیز در ۱۲۱۸ هجری قمری (۱۸۰۳میلادی)، چندی پس از چیرگی وهابیان بر طایف، به دست مردی شیعی مذهب در جامع درعیه به هلاکت رسید.
سعود بن عبدالعزیز پس از قتل پدرش به حکومت رسید و با ارتش بزرگش به سرکوبی قبایل نافرمان حجاز مشغول شد و سرانجام در ۸ جمادی الاول سال ۱۲۲۹ هجری قمری (۲۸ آوریل ۱۸۱۴ میلادی) در ۶۸ سالگی در درعیه هلاک شد. از محل دفن او نیز همچون پدرش اثری باقی نمانده است.
للّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَآخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِكَ
|
تاریخ درج: 13/05/1395 | کد مطلب: 2 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 660