![Title]( "Title")
معرفی دشمنان
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
عبدالله بن ابی بن سلول
از مردم قبیله ی خزرج بود و سالها در مدینه زندگی کرده بود. هنگامی‌که پیش از هجرت رسول خدا صلّی الله علیه و آله دو قبیله‌ی اوس و خزرج با هم به نزاع پرداخته بودند با رضایت دو طرف، عبدالله بن ابی بن سلول به ریاست مدینه انتخاب شد. زمانی که مردم مدینه از پیامبر صلّی الله علیه و آله درخواست کردند که به مدینه هجرت کنند، عبدالله بن ابی بن سلول ناگهان خود را در مدینه تنها دید. پس از همان لحظه‌ی ورود پیامبر صلّی الله علیه و آله کینه‌ی خود را به اسلام نشان داد و گستاخانه به رسول خدا گفت: «به سوی همان کسانی برو که تو را فریفتند و با تو حیله کردند و تو را به این جا کشیدند، برو و ما را در سرزمین خودمان فریب مده».
سعد بن عباده در این میان برای پیامبر صلّی الله علیه و آله علت کینه‌ی عبدالله را توضیح داد و وساطت او را کرد. پیامبر رحمت او را بخشیدند و عبدالله بدون میل قلبی مسلمان شد.
عبدالله بن ابی را رییس منافقین مدینه می‌نامند. او کینه و دشمنی خود را از مسلمانان پنهان می‌کرد ولی مخفیانه با کفار مکه مکاتبه و ارتباط داشت. او بود که یهودیان مدینه را در شکستن پیمان صلح با مسلمانان تحریک کرد. سوره‌ی منافقون و آیات بسیاری در قرآن در باره‌ی او نازل شده است.
این دشمنی کار را به جایی رساند که حباب فرزند عبدالله نزد حضرت رسول صلی الله علیه و اله آمد و از حضرت اجازه خواست که اگر چاره‌ای جز کشتن او نیست خودش سر پدر را برای پیامبر بیاورد. حضرت محمد صلّی الله علیه و آله نپذیرفتند و از حباب خواستند که با پدر خویش نیکی و خوش رفتاری کند تا به راه راست هدایت شود.
در غزوه‌ی تبوک عبدالله بن ابی کارشکنی بسیار کرد و حتی گفته می‌شود توطئه‌ی به شهادت رساندن پیامبر را برنامه ریزی کرد که خوشبختانه نا موفق ماند.
پس از جنگ تبوک عبدالله بن ابی در بستر بیماری افتاد و کمی بعد از دنیا رفت. پیامبر صلّی الله علیه و آله به اصرار پسرش در مراسم دفن او شرکت کردند و بر جنازه اش نماز خواندند ولی از او و اعمال زشتش بیزاری جستند.
آیه‌ی ۸۴ سوره‌ی توبه بعد از این واقعه بر پیامبر نازل گشت و از ایشان خواسته شد با شرکت نکردن در مراسم دفن منافقان از آن‌ها بیزاری بجویند.
«هیچ گاه بر هیچ یک از آنان چون مردند نماز مگذار و نه بر گورش بیا. زیرا آنان به خدا و پیامبرش کافر شدند و در حالی مردند که زشت کار بودند و از اموال و اولادشان به شگفت میا، زیرا خداوند می خواهد آنان را به وسیله آن در دنیا عذاب کند و در حالی جان می‌سپارند که کافرند.»
سفینه البحار- جلد ۶
اصول کافی - جلد ۳
فروغ ابدیت - جلد یک
|
تاریخ درج: 29/09/1395 | کد مطلب: 2 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 902