![Title]( "Title")
درسی از خطابه
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
ادامه مطلب از شماره قبل...
وقتی ما به فطرت مان مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم نیازی به استدلال فلسفی نیست. همین که پاک شده و قلب مان را از گناه تمیز کنیم، ازطریق فطرت به خداشناسی می‌رسیم.
این همان راهی است که امام زمان علیه السّلام و پیغمبر صلّی الله علیه وآله ما را به آن دعوت کرده‌اند.
«أدعوكم إلى شهادة أن لا إله إلا الله و أني رسول الله و آمركم بخلع الأنداد»
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
﴿فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها﴾
﴿پس روى خود را متوجّه آيين خالص پروردگار كن! اين فطرتى است كه خداوند، انسان‌ها را بر آن آفريده﴾
﴿فاطِرُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض﴾
اگر به خودتان مراجعه کنید، خدا را می‌یابید. اما راه‌های بشری مانند فلسفه و عرفان ممکن است اشتباه داشته باشند. فرق اساسی مکتب فلاسفه و عرفا با مکتب ائمه علیهم السّلام، درکتاب و سنت است. کتاب و سنت، انسان را به فطرت ساده‌ی خودشان ارجاع می‌دهد، ولی فلاسفه کار را با فرمول واصطلاحات ثقیل، سخت و پیچیده می‌کنند.
ممکن است بعضی افراد از این راه به شناخت خدا برسند، ولی به اشتباه هم بیافتند، لذا اگر راه شناخت خدا منحصر در شناخت امام است، دیگرانی که از این راه اعراض کنند، خداشناس نیستند. چگونه عقل و اندیشه‌ای که خود مخلوق است توان درک خالق را دارد؟
ز نام و نشان و گمان برترست نگارنده‌ی بر شده پیکرست
نیابد بدو نیز اندیشه راه که او برتر از نام و از جایگاه
از این رو است که از خداوند درخواست می‌کنیم:
«اَللّهُمَّ عَرِّفْني نَفْسَکَ …اَللّهُمَّ عَرِّفْني رَسُولَکَ …اَللّهُمَّ عَرِّفْني حُجَّتَکَ»
عقلی که در مسائل ساده‌ی روزمره ممکن است دچار خطا و اشتباه و فراموشی شود چگونه می تواند بدون این که "راه نما"و "راهنما" داشته باشد در وادی معرفه الله قدم بردارد؛ لذا مکرراً پیامبر رحمت صلّی الله علیه و آله و سلم ما را به این نکته در خطابه‌ی غدیر متوجه می‌کنند که:
«مَعاشِرَالنّاسِ، إِنَّ عَلِيّاً وَالطَّيِّبينَ مِنْ وُلْدى مِنْ صُلْبِهِ هُمُ الثِّقْلُ الْأَصْغَرُ، وَ الْقُرْآنُ الثِّقْلُ الْأَكْبَرُ، فَكُلُّ واحِدٍ مِنْهُما مُنْبِئٌ عَنْ صاحِبِهِ وَ مُوافِقٌ لَهُ، لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَىَ الْحَوْضَ. أَلا إِنَّهُمْ أُمَناءُ اللَّهِ فى خَلْقِهِ وَ حُكّامُهُ فى أَرْضِهِ»
قرآن یعنی راه و امام یعنی راهنما؛ و خدا کسانی که سرسپرده‌ی این دو هستند را از گمراهی و گمراه کنندگی ضمانت کرده است و رسولش به ما فرموده: هوشیار باشید! سعادتمندهستید؛ مادام که این دو را دارید:«لَنْ تَضِلُّوا، ما إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما» و این دقیقاً نقطه جدایی غدیر از سقیفه است.
﴿الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي هَدانا لِهذا وَ ما كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّهُ لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ وَ نُودُوا أَنْ تِلْكُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوها بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُون﴾
«ستايش مخصوص خداوندى است كه ما را به اين(همه نعمت‌ها) رهنمون شد؛ و اگر خدا ما را هدايت نكرده بود، ما راه نمى يافتيم! مسلّماً فرستادگان پروردگار ما حق را آوردند و (در اين هنگام) به آنان ندا داده مى شود: اين بهشت را در برابر اعمالى كه انجام مىداديد، به ارث برديد.»
|
تاریخ درج: 29/09/1395 | کد مطلب: 8 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 845