معرفی دشمنان

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز ابو خطاب اسدی نامش ابو خطاب محمد بن ابی زینب مقالص اسدی از قبیله‌ی بنی اسد بود. زمان حضرت امام جعفر صادق علیه السّلام در کوفه می‌زیست. او جزو شاگردان و اصحاب امام صادق علیه السّلام بود و حتی در کتب شیعه از او به عنوان محدث و راوی اخبار نام برده اند ولی بعد‌ها به زمره غالیان در آمد. غالیان یا غلو کنندگان کسانی هستند که برای امامان شیعه مرحله‌ای بالاتر از مرحله‌ی انسانی و بندگی قائل هستند. ابوخطاب تفکرات غلو آمیز خود را فلسفه برای قیام خود و بالا بردن مقام خود به عنوان نایب امام زمان علیه السلام قرار داد. گفته می‌شود که او با زید بن علی در ارتباط بوده است. ابو خطاب اسدی در سال‌های ۱۳۲ تا ۱۴۷ هجری قمری در زمان منصور خلیفه‌ی وقت عباسی خروج خود را علنی کرد. او و یارانش در لباس احرام لبیک گویان نام جعفربن محمد علیه السّلام را می‌آوردند و به خدایی ایشان شهادت می‌دادند (اعتقادات فرق المسلمین و المشرکین فخرالدین رازی صفحه ۵۰) او مردم را به عبادت امام صادق علیه السّلام توصیه می‌کرد. او ادعا می‌کرد امام صادق علیه السّلام او را وصی خود قرار داده است و اسم اعظم را به وی آموخته است. پس از این که عده ای بسیار به دور خود جمع کرد مدعی نبوت و سپس رسالت نمود.امام صادق علیه السّلام زمانی که این ادعا را شنیدند ابو خطاب و یارانش را از خود راندند و لعن نمودند (بحار الانوار جلد ۴۷ صفحه ۳۳۸). در کتب شیعی از قول امام صادق علیه السّلام او، فاسق و کافر و دشمن خدا نامیده شده است و تاکید شده که امام صادق علیه السّلام او را از پیش خود می‌راندند (کشی- صفحه ۱۹۱). عیسی بن موسی والی کوفه در آن زمان با او درگیر شد و ابو خطاب را اسیر کرده و بر کرانه‌ی رود فرات گردن زد. سپس اجساد آن را بر صلیب سوزانده، سر یارانش را بر دروازه‌ی بغداد گذاشته و سر ابو خطاب را مستقیما به نزد منصور عباسی فرستاد. فرقه‌ی ضاله‌ی "خطابیه" از تفکرات منحرف او شکل گرفته و فرقه‌ی اسماعیله نیز از برخی اعتقادات او استفاده کرده‌اند.

تاریخ درج: 12/10/1395 | کد مطلب: 8 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 158