![Title]( "Title")
معرفی علما و اصحاب
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
حلیمه سعدیه
سال خشکسالی بود و در قبیله‌ی بنی سعد فقر بیداد می‌کرد آن چنان که زنان قبیله تصمیم گرفتند که به شهر مکه سفر کنند و با پذیرفتن دایگی نوزادان ساکنان مکه، درآمدی برای خود حاصل نمایند. حلیمه نیز مصمم شد که به شهر مکه سفر کند و دایگی نوزادی را بپذیرد تا بتواند خود و خانواده‌اش را نجات دهد.
همسرش حارث بن عبدالعزی و نوزاد شیرخوارش عبدالله نیز در این سفر با او همراه شد. حلیمه و خانواده اش کمی دیرتر از بقیه‌ی زنهای بنی سعد به مکه رسیدند و تمام زنان بنی سعد کودکانی را به دایگی پذیرفته بودند. حلیمه نا امید در گوشه‌ی بازار نشسته بود این سفر سخت باعث شده بود شیر اندکی که داشت نیز کم تر شود و اکنون حتی نگران آن بود که کودک شیر خوار خودش عبدالله نیز سیر نشود.
کسی به او خبر داد که نزد عبدالمطلب بزرگ قریش برو در خانه‌ی او کودکی یتیم است که تا امروز شیر هیچ کدام از دایگان را قبول نکرده است. هنگامی که به آن جا رسید عبدالمطلب دستور داد کودک را به حلیمه دهند. کودک بی تاخیر شروع به خوردن شیر کرد. حلیمه با تعجب متوجه شد که شیرش آن قدر زیاد شد که می‌تواند بعد از این کودک، عبدالله را نیز سیر کند ( بحار الانوار- علامه مجلسی- جلد ۱۵).
این گونه حلیمه‌ی سعدیه افتخار این را پیدا کرد که به حضرت محمد صلّی الله و علیه و آله شیر دهد. پدر حلیمه ابو ذویب عبدالله بن حارث بود که نسب او به جد هفتم رسول خدا قیس بن عیلان می‌رسید. حلیمه دو سال به حضرت محمد صلّی الله و علیه و آله وسلم شیر داد و در آن سال‌ها خیر و برکت در زندگی حلیمه دیده می‌شد. حلیمه کودک را به مکه باز گرداند تا به مادرش آمنه تحویل دهد ولی به علت شیوع وبا در شهر مکه آمنه از او خواهش کرد که او را به صحرا باز گرداند.
حلیمه نیز با میل و رغبت قبول کرد بدین ترتیب پیامبر صلّی الله و علیه و آله به مدت پنج سال در کنار حلیمه ماند. حلیمه‌ی سعدیه راوی اصلی دوران شیرخوارگی و کودکی پیامبر صلّی الله و علیه و آله وسلم می‌باشد. و عمده روایات آن سال‌ها را عبدالله بن جعفر از زبان حلیمه نقل نموده است (اسد الغابه- ابن اثیر – جلد دوم).
رسول خدا صلّی الله و علیه و آله همواره از حلیمه به عنوان زنی عاقل و حکیمه نام می‌بردند و فصاحت زبان خود را مدیون زندگی در میان قبیله‌ی بنی سعد که به سخنوری مشهور بودند می‌دانستند. حضرت محمد صلّی الله و علیه و آله همواره حلیمه را مادر صدا می‌زدند و بارها برای او صله فرستادند.
پس از ازدواج، حضرت خدیجه سلام الله علیها در هنگام ملاقات با حلیمه چهل گوسفند و یک شتر راهوار به او هدیه دادند.
بعد از رسالت نیز هرگاه حلیمه به دیدار رسول خدا صلّی الله و علیه واله می‌آمد، ایشان از او استقبال می‌کردند و ردای خویش را زیر او می‌انداختند (طبقات الکبری- محمد بن سعد واقدی- ابن سعد- جلد اول).
حلیمه حدود سال هشتم هجری وفات کردند و هنگامی که خبر فوت او را به پیامبر صلّی الله و علیه و آله رساندند ایشان بر آن بانوی گرامی اشک ریختند.
حلیمه در قبرستان بقیع کنار قبر شهدای حره به خاک سپرده شده است.
|
تاریخ درج: 02/02/1396 | کد مطلب: 7 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 938