به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز

ثُمَّ جَعَلَ الثَّوابَ عَلى طاعَتِهِ وَ وَضَعَ الْعِقابَ عَلى مَعْصِيَتِهِ، ذِيادَةً لِعِبادِهِ عَنْ نَقِمَتِهِ، وَ حِياشَةً لَهُمْ اِلى جَنَّتِهِ

سپس بر طاعت خودش ثواب قرار داد، ثواب یعنی پاداش و بر معصیت خودش نیز عِقاب را قرار داده است. به کسانی که از خدا اطلاعت نمایند، ثواب می‌دهد و کسانی را که اطاعت نکنند، عِقاب می‌کند؛ معصیت یعنی عدم اطاعت، اطاعت یعنی عدم معصیت. انسان‌ها و موجودات مختار مثل جن و إنس و فرشتگان، هم ثواب دارند در طاعت خدا و هم عقاب دارند بر معصیت خدا.
ذِيادَةً لِعِبادِهِ عَنْ نَقِمَتِهِ
برای این‌که بندگان خویش را از نقمت خود کنار بزند. نقمت بر خلاف نعمت است، یعنی از انتقام خودش از عذاب خودش؛
ذِيادَةً
دفاع کند، کنار بزند
لِعِبادِهِ
بندگان خودش را

عَنْ نَقِمَتِهِ
از عقاب و انتقام خودش.
وَ حِياشَةً لَهُمْ اِلى جَنَّتِهِ
حِياشَةًیعنی تشویق‌شان نماید و تحریک‌شان کند که به سوی بهشت بروند. برای این‌که بندگان خودش را تشویق کند که به سوی بهشت خدا بروند. پس همه‌ی این‌ها یک زمینه هستند. خداوند
مِنْ غَیْرِ حاجَةٍ مِنْهُ اِلى تَکْوینِها، وَ لا فائِدَةٍ لَهُ فی تَصْویرِها
می‌باشد. پس چرا خلق کرده است؟ چرایی به خدا بر نمی‌گردد و به خود خلق بر می‌گردد:
إِلَّا تَثْبِيتاً لِحِكْمَتِهِ
وَ تَنْبِيهاً عَلَى طَاعَتِهِ
وَ إِظْهَاراً لِقُدْرَتِهِ
و دلالَةً عَلَى رُبُوبِيَّتِه
وَ تَعَبُّداً لِبَرِيَّتِهِ
وَ إِعْزَازاً لِدَعْوَتِهِ
ثُمَّ جَعَلَ الثَّوَابَ عَلَى طَاعَتِهِ، وَ وَضَعَ الْعِقَابَ عَلَى مَعْصِيَتِهِ
دلیل این‌که ثواب را بر اطاعتش و عِقاب را بر معصیتش قرار داده، به این جهت است که بندگانش را از نقمت خویش دور کند و بندگانش را به سوی بهشت تشویق نماید لذا خلق کرده است برای این‌که ما را به بهشت ببرد.


وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ

به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز

ثُمَّ جَعَلَ الثَّوابَ عَلى طاعَتِهِ وَ وَضَعَ الْعِقابَ عَلى مَعْصِيَتِهِ، ذِيادَةً لِعِبادِهِ عَنْ نَقِمَتِهِ، وَ حِياشَةً لَهُمْ اِلى جَنَّتِهِ

سپس بر طاعت خودش ثواب قرار داد، ثواب یعنی پاداش و بر معصیت خودش نیز عِقاب را قرار داده است. به کسانی که از خدا اطلاعت نمایند، ثواب می‌دهد و کسانی را که اطاعت نکنند، عِقاب می‌کند؛ معصیت یعنی عدم اطاعت، اطاعت یعنی عدم معصیت. انسان‌ها و موجودات مختار مثل جن و إنس و فرشتگان، هم ثواب دارند در طاعت خدا و هم عقاب دارند بر معصیت خدا.
ذِيادَةً لِعِبادِهِ عَنْ نَقِمَتِهِ
برای این‌که بندگان خویش را از نقمت خود کنار بزند. نقمت بر خلاف نعمت است، یعنی از انتقام خودش از عذاب خودش؛
ذِيادَةً
دفاع کند، کنار بزند
لِعِبادِهِ
بندگان خودش را

عَنْ نَقِمَتِهِ
از عقاب و انتقام خودش.
وَ حِياشَةً لَهُمْ اِلى جَنَّتِهِ
حِياشَةًیعنی تشویق‌شان نماید و تحریک‌شان کند که به سوی بهشت بروند. برای این‌که بندگان خودش را تشویق کند که به سوی بهشت خدا بروند. پس همه‌ی این‌ها یک زمینه هستند. خداوند
مِنْ غَیْرِ حاجَةٍ مِنْهُ اِلى تَکْوینِها، وَ لا فائِدَةٍ لَهُ فی تَصْویرِها
می‌باشد. پس چرا خلق کرده است؟ چرایی به خدا بر نمی‌گردد و به خود خلق بر می‌گردد:
إِلَّا تَثْبِيتاً لِحِكْمَتِهِ
وَ تَنْبِيهاً عَلَى طَاعَتِهِ
وَ إِظْهَاراً لِقُدْرَتِهِ
و دلالَةً عَلَى رُبُوبِيَّتِه
وَ تَعَبُّداً لِبَرِيَّتِهِ
وَ إِعْزَازاً لِدَعْوَتِهِ
ثُمَّ جَعَلَ الثَّوَابَ عَلَى طَاعَتِهِ، وَ وَضَعَ الْعِقَابَ عَلَى مَعْصِيَتِهِ
دلیل این‌که ثواب را بر اطاعتش و عِقاب را بر معصیتش قرار داده، به این جهت است که بندگانش را از نقمت خویش دور کند و بندگانش را به سوی بهشت تشویق نماید لذا خلق کرده است برای این‌که ما را به بهشت ببرد.


وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ