به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
وَ اَقْبَلَتْ فى لُمَّةٍ مِنْ حَفَدَتِها وَ نِساءِ قَوْمِها، تَجُرُّ أَدْراعَها، تَطَأُ ذُيُولَها، ما تَخْرِمُ مِشْيَتُها مِشْيَةَ رَسُولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله
إقبالیعنی پیش آمدن.
و اَقْبَلَتْیعنی حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها پیش آمد (چون مؤنّث هستنداَقْبَلَتْمی‌گوید. اگر مرد بود، گفته میشد:أَقْبَلَ)
فى لُمَّةٍ مِنْ حَفَدَتِها
در میان گروهی از خدمت‌گزاران‌شان
وَ نِساءِ قَوْمِها
و در میان زنان قوم‌شان
یعنی حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها پیش آمد در حالیکه از زنان بنی‌هاشم و از خدمت‌گزاران، دور ایشان را گرفته بودند.
تَجُرُّ أَدْراعَها
لباس‌شان –به زمین- کشیده میشد
أَدْراعَجمع دِرعاست.دِرعهم به معنای زره است و هم به معنای لباس.
تَجُرُّ أَدْراعَها
یعنی چون لباس‌شان و جلباب‌شان بلند بود، به زمین کشیده میشد.
تَطَأُ ذُيُولَها
تَطَاُ، وَطَاُ، یَطَاُ، وطأیعنی برخورد کرد، لگد کرد، پایمان نمود. وقتی انسان جایی را پای می‌گذارد می‌گویند:یَطَاُ.مؤنّثش می‌شودتَطَا؛
ذُيُولَجمع ذیل است. ذیل یعنی آخر، عاقبت، پایین، دنباله، حاشیه،.
تَطَأُ ذُيُولَها
یعنی پایین لباس‌شان زیر پای‌شان گذاشته میشد. پا می‌گذاشتند روی انتهای لباس‌شان. این تعبیر هم به عنوان بلند بودن و پوشیده بودن است و هم به عنوان علامت مصیبت زدگی؛ انسان مصیبت زده چون پریشان است لباسش به زمین کشیده میشود و احتمال دارد لباسش زیر پایش، گیر کند و زمین بخورد.
ما تَخْرِمُ مِشْيَتُها مِشْيَةَ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله
راه رفتن او از راه رفتن پيامبر صلى الله عليه و آله چيزى كم نداشت -و آن را به ياد مى‌آورد-.
یعنی نحوه راه رفتن حضرت زهرا سلام الله علیها از راه رفتن پیغمبر صلی الله علیه و آله کم نداشت، لذا وقتی راه می‌رفت مردم یاد راه رفتن پیغمبر می‌افتادند.
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ
