« ألا وَ إنِّي عِنْدَ انْقِضاءِ خُطْبَتی أدْعُوكُمْ إلی مُصافَقَتی عَلَی بَيْعَتِهِ وَ الإقْرارِبِهِ ، ثُمَّ مُصافَقَتِهِ بَعْدی . »

«اینک شما را می‌خوانم که پس از پایان خطبه، برای انجام بیعت با او و اقرار به امامتش، با من و سپس با او دست دهید.»
در فرهنگ عرب رسم است که پس از معامله برای این‌که تعهد را برسانند، با یک‌دیگر دست می‌دهند و می‌گویند:
«بارَکَ اللهُ فی صَفقَةِ یَمینِکَ»: «دست راستت را به من دادی و من هم دست راستم را به تو دادم، خدا به تو برکت دهد». این کار به‌منزله‌ی تأکید پیمان و امضای تعهد است. لغتِ بیعت از «بیع» به معنای خرید و فروش است. چون دست دادن به معنای پیمان بود، هر پیمان دیگری بیعت نام گرفت.
«مُصافَقَة» باب مفاعلة است؛ یعنی طرفین با یک‌دیگر دست بدهند. «صَفقَة» به این معناست که دست‌هایشان را به هم بدهند. حضرت می‌فرمایند: زمانی که خطبه‌ی من تمام شد، شمارا دعوت می‌کنم که به‌عنوان بیعتِ با علی و اقرار به بیعت علی، با من دست بدهید. سپس با خود علی دست دهید که پس از من با او بیعت خواهید کرد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه