« وَ مَنْ بَايَعَ فَإِنَّمَا يُبَايِعُ اللَّهَ ، ﴿ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْديهِمْ ﴾(1) » .

«و آن کس که بیعت کند، حتما با خداوند پیمان بسته که ﴿ دست خدا بالای دستان آن‌هاست ﴾.»
«وَ مَنْ بَایَعَ فَإِنَّمَا یُبَایِعُ اللهَ»: کسانی که با من یا با علی بیعت کنند، باخدا بیعت کرده‌اند. ﴿ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدیهِمْ ﴾: در بیعت با پیامبر و امام، دست بیعت‌ کننده پایین است و دست بیعت شونده بالاست. گویا دست این بزرگواران که دست نبوّت و ولایت است، دست خداست؛ زیرا فرموده‌اند کسی که با ما بیعت کند، باخدا بیعت کرده است.
پس این دستی که در دست شماست و بالای دست شماست، دست خداست. به معنا و عبارت دیگر؛ اگر با رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام بیعت کنید، دست خدا بالای دست ما و دست شماست. احاطه، نگهداری، حفاظت و نگاهبانی دست‌های بیعت‌ کننده‌ی شما، به‌وسیله‌ی دست بیعت شده‌ی خداست.
بشر موجود مختار و قدرتمندی است و دست مرکز تجمع قدرت است. دست سمبل قدرت است و انسان بیشتر کارهایش را با دستانش انجام می‌دهد.
وقتی که می‌گویند کسی دستش در این کار باز است، یعنی او توانایی انجام این کار را دارد. قرآن کریم که می‌فرماید: ﴿ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدیهِمْ ﴾ یعنی قدرت خدا بالای قدرت آن‌هاست و قدرت آن‌ها را تحت سلطه‌ی خود قرار می‌دهد. نبیّ اکرم صلی‌الله علیه و آله می فرمایند اگر کسی با ما بیعت کند، باخدا بیعت کرده است.
اگر برای انجام بیعت و عهد و میثاق با ما قدرتش را به کار ببرد، در حقیقت خود را تحت تکفّل قدرت خدا قرار داده است.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) الفتح (48): 10.