«مَعاشِرَالنّاسِ، ﴿ مَنْ یُطِعِ‌اللَّهَ وَ رَسُولَهُ ﴾(1) وَ عَلِیاً وَ الْأئِمَةَ الَّذینَ ذَکرْتُهُمْ ﴿ فَقَدْ فازَ فَوْزاً عَظیماً ﴾(2) »
«هان مردمان! ﴿ فرمان بردار از خدا و فرستاده ی او﴾ و از علی و امامانی که نام بردم، ﴿ به رستگاری بزرگی دست یافته است ﴾.»
در این عبارت می توان به دو نکته اشاره کرد:
نکته‌ی اوّل: کسانی که خدا و رسول و علی و ائمّه علیهم السلام را اطاعت کنند به رستگاری می‌رسند؛ چرا که امر آن بزرگواران جز صلاح مردم و دنیای مردم و آباد کردن آخرت مردم و تکامل مردم، چیز دیگری نیست. تمام فرمان‌های خدا، پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و ائمّه‌ی طاهرین علیهم السّلام، این است که مردم به کمال برسند.
نکته‌ی دوم: از این نحوه‌ی تعبیر معلوم می‌شود اطاعت خدا یک شأن دارد، اطاعت رسول خدا صلی‌الله علیه و آله یک شأن و اطاعت از علی و ائمّه علیهم السّلام یک شأن دارد؛ یعنی ضمن این‌که این انوار پاک، جز حرف خدا را نمی‌گویند، امّا از جانب خدا، خودشان دارای اختیاراتی هستند. لذا می‌فرمایند: «مَن یُطِعِ اللهَ وَ رَسُولَهَ». یک‌سخنانی به‌عنوان فرمان خداست. یک‌سخنانی را پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله دارند که از دریای فرمان خداوند استفاده می‌کنند، ولی از اختیارات خودشان استفاده کرده و امر می‌کنند که این شأنیّت رسول خدا صلی‌الله علیه و آله را می‌رساند. این‌طور نیست که سنّی‌ها می‌گویند نبیّ اکرم صلی‌الله علیه و آله فقط نامه‌رسان باشد یا بلندگوی خدا باشد. خدا به ایشان علومی داده، عصمت داده، علم داده و قدرت داده است؛ لذا خودشان هم فرمان و شأنی دارند.
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
منابع:
1) الأحزاب (33): 71.
2) همان.
