«ألا إنَّ أوْلِیائَهُمُ ﴿ الَّذینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ، لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبیرٌ ﴾(1) »

«هان! یاران امامان ( در نهان، از پروردگار خویش ترسانند، آمرزش و پاداش بزرگ برای آنان خواهد بود ).»
دوستان ائمّه علیهم السّلام کسانی هستند که به ایشان بسیار نزدیک هستند. فاصله‌ای بین آن‌ها و ائمّه علیهم السّلام نیست، جز از جنس خودشان.
«یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ» یک معنایش این است که ایناناز غیب پروردگارشان خشیت دارند. از جمله غیب پروردگار، عذاب جهنّم و قهر پروردگار است. معنای دیگر این است که وقتی در غیب هم هستند، از خدا می‌ترسند. وقتی‌که آشکارا در بین مردم نیستند و تنها هستند، بازهم از خدا می‌ترسند؛ ولی این معنا دورتر است.
نزدیک‌ترین معنا، همان است که از غیب پروردگار، یعنی از آن‌که خدا آشکار نکرده و مترصّد و در انتظار مردمان است، از آن‌ها می‌ترسند.
«لَهُم مَغفِرَةٌ»: برای آن‌ها آمرزش و بخشش است. «وَ أَجرٌ کَبِیرٌ»: و پاداش بزرگ.


والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) المُلک ( 67): 12.