« وَ قالُوا لَوْ كُنّا نَسْمَعُ اَوْ نَعْقِلُ ما كُنّا فى اَصْحابِ السَّعیرِ فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقاً لِاَصْحابِ السَّعیرِ(1)»

« و نیز می گویند: اگر سخن خدا را می شنیدیم یا اندیشه می کردیم، اکنون در میان اهل آتش نبودیم. پس اینان به گناه خود اعتراف نموده، پس دور باد دوزخیان از رحمت خدا. »
«وَ قَالُوا» یعنی اهل جهنّم گفتند و می‌گویند: ﴿ لَوْ کنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ ﴾: اگر حرف پیامبران را می‌شنیدیم یا تعقّل می‌کردیم و فکر می‌کردیم، ﴿ ما کنَّا فی أَصْحَابِ السَّعیرِ ﴾: امروز جزء کسانی که در جهنّم افتاده‌اند نبودیم.
یکی از اسم‌های جهنّم، سَعیراست؛ یعنی جایی که آتش افروخته، زبانه می‌کشد. سپس می‌فرماید «فَاعتَرَفُوا بِذَنبِهِم»: خودشان به گناهشان اعتراف می‌کنند؛ یعنی اعتراف کردند (همه‌اش فعل ماضی است). «فَسُحقاً لِّأَصحَابِ السَّعِیرِ»: دور باد رحمت خدا از کسانی که اهل آتش هستند.
اهل آتشی که خودشان به گناه عمدی خویش اعتراف کرده‌اند، رحمت خدا از آن‌ها دور باد.


والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) المُلک (67): 8 – 11.