« نُبايِعُكَ عَلَی ذالِكَ بِقُلوُبِنا وَأنْفُسِنا وَألْسِنَتِنا وَأيْدينا . عَلَی ذالِكَ نَحْيی وَ عَلَيْهِ نَموتُ وَ عَلَيْهِ نُبْعَثُ . »
«با تو پیمان می‌بندیم؛ پیمانی با دل و با جان و با زبان و دست‌هایمان. با این پیمان زنده‌ایم و با آن خواهیم مُرد و با آن اعتقاد برانگیخته می‌شویم.»
وقتی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله مردم را در حضور یک‌دیگر وادار به بیعت با زبان می‌کنند، تعهّد بیشتری برای آن‌ها خواهد داشت؛ چراکه بعدها وقتی هم دیگر را دیدند، بیعت غدیر را یادآور شوند. با این‌همه تأکید، آن‌ها این کار را هم نکردند و این بیعت راهم شکستند! به قول یکی از دانشمندان، راویان حدیث غدیر، بیشترین هستند و کمترین هستند. کمترین هستند زیرا از جمعیتی که تا 130.000 نفر هم گفته‌اند، تنها صد و پنجاه نفر این حدیث را نقل کرده اند. بیشترین هستند به خاطر این‌که هیچ روایتی در اسلام نداریم که 115 تا 150 راوی داشته باشد؛ ولی این بیعت گرفتن زبانی، یک کار ابتکاری بود که نبیّ اکرم صلی‌الله علیه و آله انجام دادند.
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
