« ألا إنَّ أوْلِيائَهُمُ الَّذينَ آمَنُوا وَلَمْ يَرْتابوا . »(1)

«هشدار! یاران پیشوایان ‌کسانی هستند که به باور رسیده ﴿ و از تردید و انکار دور خواهند بود ﴾.»
منظور از ارتیاب و ریب و شک این نیست که انسان در دلش شکّی بیاید و برود؛ بلکه منظور ماندن در شکی است که موجب انکار و کفر می‌شود.
منظور از ریب و شک در روایات، این است که انسان دنبال شکّ دلش نرود و مشکل شکّش را حل نکند.
«ألا إنَّ أوْلِیائَهُمُ الَّذینَ آمَنُوا»: کسانی که دوستان ائمّه علیهم السّلام هستند، «اَلَّذِینَ آمَنُوا»: کسانی هستند که ایمان آورده‌اند، ﴿ وَ لَمْ یَرْتابوا ﴾: و قبول شک نکرده‌اند.
«ارتیاب» از لغت «ریب»، باب افتعال است. باب افتعال برای مطاوعه و قبول است؛ یعنی جانشان را آن‌قدر از ایمان پرکرده‌اند و خدا توفیقشان داده که وقتی شک و ریب آمد، نپذیرفتند و شک وارد جانشان نشد. در شک قرار نگرفتن، معنایش این است که اگر شکّی آمد، با عبادت، با تلاش و با دعا، شک را از خود برطرف کرده‌اند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) الحجرات (49): 15.